Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια παλιά ιστορία, που διηγιέμαι στα εγγόνια μου, όπως την άκουσα και εγώ από τον παππού μου τον Γιαννάκη Κατσάκο. Το 1897, δύο "ληστές", ο Τσούκας και ο Ψίλιας αποφάσισαν να ληστέψουν τους Μεσενικολίτες. Οι χωριανοί μας το έμαθαν και αποφάσισαν να αντισταθούν. Οι δύο "ληστές", πριν την επίθεση, έστειλαν γράμμα απευθυνόμενοι σε όσους Μεσενικολίτες είχαν πάρει όπλα για να προστατεύσουν το χωριό (ανάμεσα σε αυτούς και ο παππούς μου) και τους μήνυσαν ότι δεν είχαν σκοπό να "πειράξουν" παρά μόνον όσους είχαν "παράδες" για να τους ζητήσουν λύτρα. Προέτρεψαν λοιπόν τους θαρραλέους Μεσενικολίτες να μην αντισταθούν γιατί δεν κινδύνευαν. Κανείς όμως από τους θαρραλέους δεν λύγισε. Πήραν τα όπλα, ακροβολιστήκαν σε σπίτια, και ετοίμασαν την άμυνά τους. Ήξεραν πως δεν έπρεπε να ανοίξουν την όρεξη στους ληστές. Οι ληστές με την ομάδα τους επιτέθηκαν στο χωριό από την τοποθεσία του Προφήτη Ηλία (Αη Λιά). Άρχισαν λοιπόν τις μπαταριές και οι σφαίρες χτυπούσαν σπίτια του χωριού. Ένα από τα σίδερα σε παράθυρο του πατρογονικού μου σπιτιού που χρησιμοποιήθηκε τότε σαν πολεμίστρα, λύγισε από σφαίρα των ληστών. Μετά από κάποια ώρα, κάποιοι Μεσενικολίτες που αντιστέκονταν, διέκριναν από μακρυά, σκόνη να βγαίνει από έναν τοίχο στην Αη Λιά. Ήταν ο Τσούκας που προσπαθούσε να ανοίξει μια τρύπα για να τη χρησιμοποιήσει ως πολεμίστρα στη μάχη. Ένας από τους Μεσενικολίτες πυροβόλησε, η σφαίρα πέτυχε τον ληστή στο μουστάκι και τον σκότωσε. Φωνές ακούστηκαν από τους υπόλοιπους ληστές: "Τρεχάτε, φευγάτε σκοτώθηκε ο αρχηγός". Οι ληστές έφυγαν άρον-άρον και έτσι γλύτωσε το χωριό μας. Η τοποθεσία όπου βρέθηκε μετά ο νεκρός ληστής, πήρε το όνομά του και λέγεται ακόμα και σήμερα "Τσούκα".

Γεώργιος Ν. Κατσάκος

Καρδίτσα 25.10.2007