ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΛΑΔΙΑΣ.

Γεννήθηκε στο Μεσενικόλα το 1917. Είναι γόνος της μεγάλης οικογένειας των Λαδαίων. Έβγαλε το Δημοτικό Σχολείο και το Σχολαρχείο στο χωριό. Στη συνέχεια φοίτησε στο Γυμνάσιο Καρδίτσης. Εκεί πήρε και τα πρώτα στοιχεία για τη διαμόρφωση του Δημοκρατικού του Χαρακτήρα. Oι Γυμνασιακές του σπουδές, συνέπεσαν με τα χρόνια εκείνα που συνδέονται με τους οικονομικούς και κοινωνικούς αγώνας των εργαζομένων. Τα μαζικά συλλαλητήρια της αγροτιάς βρίσκονταν τότε σε ανοδική πορεία η οποία είχε βαθιές και θετικές επιδράσεις στη δραστηριοποίηση και μαζικοποίηση του μαθητικού, προοδευτικού και Δημοκρατικού κινήματος, στο οποίο ο νεαρός τότε μαθητής του Γυμνασίου Αριστείδης έπαιρνε ενεργό μέρος. Είχε κάνει κιόλας τα πρώτα Θετικά βήματα του αγώνα και είχε πάρει το πρώτο αγωνιστικό Βάπτισμα. Το 1936 πετυχαίνει στη Σχολή των Ευελπίδων. Αποφοίτησε το 1940 με το Βαθμό του ανθυπολοχαγού. Από τα θρανία της Σχολής βρέθηκε στο Αλβανικό Μέτωπο. Παίρνει ενεργό μέρος στις μάχες και διακρίνεται για την πολεμική του δράση. Τραυματίζεται στο πρόσωπο, αλλά μετά από λίγες μέρες, επανέρχεται στην πρώτη γραμμή. Μετά την κατάρρευση του Μετώπου, έρχεται στο Μεσενικόλα. Παραμένει εδώ λίγους μήνες και το Σεπτέμβριο του 1942, φεύγει με προορισμό την Αίγυπτο. Ήθελε να μεταβεί στο Κάϊρο για να καταταγεί στο στράτευμα της Μέσης Ανατολής. Παρέμεινε μια εβδομάδα κρυμμένος στη Κάρυστο της Νότιας Ευβοίας, χωρίς να μπορέσει τελικά να φύγει. Ταλαιπωρήθηκε, κρυολόγησε και γύρισε άρρωστος στο χωριό.  Ανήκε στην ομάδα των Δημοκρατικών αξιωματικών και από τη στιγμή που ιδρύθηκε το αντάρτικο, τοποθετήθηκε Υπεύθυνος Διοικητής του Εφεδρικού Ε.Λ.Α.Σ στον τομέα της Νεβρόπολης. Όταν ελευθερώθηκε η Καρδίτσα από τους αντάρτες το Μάρτη του 1943, επικεφαλής εφεδροελασιτών του τομέα του, πήρε μέρος στην Παρέλαση που έγινε στην πόλη. Τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου συγκρότησε μια ομάδα από 94 επίλεκτους άνδρες της περιοχής Νεβρόπολης και πέρασε στο Ε.Λ.Α.Σ. «Όταν στις 20 Σεπτεμβρίου  1943 ιδρύθηκε η 16^η Μεραρχία- γράφει η Νίτσα Κολιού- με περιοχή της Πήλιο-Μαυροβούνι-Κίσσαβο-Αλμυρό-Δομοκό και στις 25 του Σεπτέμβρη φτάνει στην Κερασιά η ψυχή του Θεσσαλικού αντάρτικου ο Κώστας Καραγιώργης, ως εντεταλμένος του Γενικού Στρατηγείου για την οργάνωση της 16^ης Μεραρχίας, έχοντας μαζί του και τη διοίκηση της από τους, Κ. Τσαμάκο υποστράτηγο, ως στρατιωτικό Διοικητή της 16^ης Μεραρχίας, Σωτήρη Ζαχαριά, ως αντιπρόσωπο του Ε.Α.Μ και υπολοχαγό Θοδωρή Αμάρμπεη καπετάνιο, τότε μαζί στέλνονται για την καινούργια Μεραρχία και ορισμένα στελέχη από άλλες μονάδες, ο Λαδιάς από το 1/38 Σύνταγμα ευζώνων, ο Κολοκοτρώνης (Θ. Παρλαπάνος) από το 1/38, ο Παππούς (Δ. Πούλιος) από το 4^ο καθώς και ο Ν. Κλαδευτής, ο Μιχ. Φερραίος (Παπαδάμ) απ’ την εφεδρική Μεραρχία Βελεστίνου κ.λ.π). (*)Άγνωστες πτυχές κατοχής και Αντίστασης 1941-44) Νίτσας Κολιού, Τόμος Α1 1985 σελ.159) Έτσι το Σεπτέμβρη του 43, τοποθετήθηκε καπετάνιος του 52ου Συντάγματος της 16ης Μεραρχίας του Ε.Λ.Α.Σ. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες με τα στρατεύματα κατοχής. Διακρίθηκε στις μάχες Μακρακώμης- Λαμίας και Αγίου -Γεωργίου, τον Αύγουστο του 1944, όταν οι Γερμανοί ενήργησαν τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις Λαμίας Καρπενήσι, Άμφισσα -Καρπενήσι, καθώς και στη Σπερχειάδα, που τη φρουρούσε ένα τάγμα Γερμανών. Στη μάχη αυτή διακρίθηκε για την παλικαριά του. Επικεφαλής τάγματος ενήργησε αιφνιδιαστική επίθεση τη νύχτα και κατατρόπωσε τους Γερμανούς. Διέλυσε το τάγμα τους, συνέλαβε αιχμαλώτους και μεταξύ του άλλου πολεμικού υλικού οι αντάρτες του, πήραν αρκετό οπλισμό και 5 πυροβόλα. O Λευτέρης Κατσιάκος μεγάλος αγωνιστής κι’ αυτός από το Μεσενικόλα μας είπε τα παρακάτω για τον Αριστείδη Λαδιά. «Τον αντάμωσα για πρώτη φορά, ύστερα από το 1940 το Μάη του 1948, εντελώς απροσδόκητα, στις κορφές του μεγαλοπρεπούς Γράμμου, στο Γενικό Αρχηγείο του Δ.Σ.Ε (Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας) Αγκαλιαστήκαμε. Στ’ αγριεμένα μπαρουτοκαπνισμένα μαγουλά μας, κύλησαν δάκρυα χαράς και συγκίνησης. Ζήτησα από το Γενικό Αρχηγείο να έρθει μαζί μου στο δεύτερο ορεινό όγκο του Δ.Σ.Ε στο Βίτσι, όπου τότε ήμουνα πολιτικός Επίτροπος. Πήραμε διαταγή του Γενικού Αρχηγείου και φύγαμε για το Βίτσι. O Αριστείδης τοποθετήθηκε Επιτελάρχης της 18ης Ταξιαρχίας του Δ.Σ.Ε. Η παρουσία του στο χώρο του Βίτσι, έδωσε μια καινούργια ώθηση σε όλους τους τομείς του αντάρτικου της περιοχής. Oι προβληματισμοί του, η ορθολογιστική του σκέψη, οι εμπειρίες ενός συγκροτημένου λαϊκού αγωνιστή, στρατιωτικού με πολλά προσόντα, βοήθησε πάρα πολύ το κίνημα της περιοχής και γενικότερα σε ευρύτερο χώρο. Η συνεργασία μας ήταν βραχυπρόθεσμη. Oι προετοιμασίες, για τη μεγάλη μάχη, βρίσκονταν και από τις δυο αντίπαλες πλευρές στο αποκορυφημά τους και λίγο πριν ξεσπάσει η μπόρα χωρίσαμε. Εγώ με μια ταξιαρχία ανταρτών- συνεχίζει ο Λευτέρης- φεύγω για τη μεγάλη μάχη του Γράμμου. O Αριστείδης παρέμεινε στο Βίτσι. Oργανώνει επιχειρήσεις, κάνει διεισδύσεις που βοηθάνε τα μαχόμενα τμήματα του Γράμμου. Στήνει ενέδρες, απειλεί τη Φλώρινα, την Καστοριά, το Αμύνταιο, την Πτολεμαϊδα. Κρατάει πάντα την ευθύνη και αποκρούει τις επιθέσεις του αντιπάλου. Κρατάει το χώρο της Περιοχής του Βίτσι ελεύθερο, για να περάσουν με το γνωστό ελιγμό οι δυνάμεις του Γράμμου, στο Βίτσι. Από τότε δεν ανταμώσαμε ξανά. Μάθαινα για την ηρωική του δράση και χαιρόμουνα. Έπεσε ηρωικά στις 16 του Μάη σε μάχη στα Κουλκουχώρια στο Βίτσι, σαν Επιτελάρχης της 18ης Ταξιαρχίας και έμεινε για πάντα εκεί. Η κυβέρνηση του βουνού, τον ονόμασε Συνταγματάρχη- νεκρό- του Δ.Σ.Ε. Στα μέσα του Ιούνη του 1949, ένας γνωστός κάτοικος της περιοχής, παλιός αντάρτης με οδήγησε στο μνήμα του. Εκεί που σκοτώθηκε το παλικάρι και παρέδωσε τη ζωή, όμως η πατριωτική του φλόγα εξακολουθεί να καίει και να παραδειγματίζει. Το επισκέφτηκα με λίγα αγριολούλουδα και πολλά δάκρυα, ενώ οι μάχες γύρω μαίνονταν».