Στην τελευταία του κατοικία τον συνόδεψε όλο το χωριό, αφού και ο καιρός ακόμα έκανε ένα ηλιόλουστο ζεστό διάλειμμα ανάμεσα στα χιόνια, για να μπορέσει να φύγει όπως ακριβώς του άξιζε ο άνθρωπος που με τη στάση της ζωής του κέρδισε την αγάπη και τον σεβασμό όλης της κοινωνίας του χωριού μας. Ο Σωτήρης Ιωακείμ γεννήθηκε το 1920 στον Μεσενικόλα.

Ήταν φλογερός πατριώτης και δραστήριο μέλος της ΕΠΟΝ του Μεσενικόλα στην κατοχή. Στην περίοδο του εμφυλίου τον Απρίλη του 1947 βρέθηκε με πολλούς άλλους νέους τότε Μεσενικολίτες να ακολουθεί άοπλος τους αντάρτες προσπαθώντας να αποφύγει τη σύλληψη από τον στρατό στις εαρινές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Συνελήφθη κοντά στο χωριό Σκλάτινα και μεταφέρθηκε στο Μουζάκι και από κει στα Τρίκαλα. Σε όλη τη διαδρομή οι συλληφθέντες υπέστησαν άγρια διαπόμπευση και ξυλοδαρμούς. Καταδικάστηκε από το έκτακτο στρατοδικείο σε εικοσαετή κάθειρξη και μεταφέρθηκε στα Γιούρα μαζί με δεκάδες άλλους Μεσενικολίτες. Αργότερα μετήχθη στις φυλακές της Πάτρας και από κει στις φυλακές των Βούρλων στον Πειραιά. Εκεί βρίσκονταν τον Ιούλιο του 1955 όταν έγινε η μεγάλη απόδραση των 27 κρατουμένων στελεχών του ΚΚΕ. Τελικά κατέληξε στις φυλακές της Χαλκίδας από όπου αποφυλακίστηκε στις αρχές του 1958 συμπληρώνοντας 11 χρόνια φυλάκισης. Ο Μεσενικολίτης βουλευτής και δικηγόρος Κώστας Βασαρδάνης είχε ήδη πετύχει μείωση της ποινής του στα δεκαπέντε χρόνια , με αναθεώρηση της δίκης, και επειδή στη φυλακή δούλευε σαν κουρέας και ο χρόνος μετρούσε επί πλέον, αποφυλακίστηκε αφού είχε εκτίσει ήδη τα δύο τρίτα της ποινής. Στην αποφυλάκισή του τον βοήθησε και ο αστυνόμος Γιώργος Μελιδώνης, που ήταν γαμπρός στον Μεσενικόλα, και έτυχε εκείνο το διάστημα να υπηρετεί στη Χαλκίδα. Ο Σωτήρης Ιωακείμ παρέμεινε συνολικά στις φυλακές 11 χρόνια και ήταν από τους πλέον μακροχρόνια κρατούμενους αφού δεν υπέγραψε δήλωση μετανοίας και στα γράμματα της μητέρας του Βασιλικής που τον προέτρεπε να το κάνει για να αποφυλακιστεί απαντούσε με τη φράση: «Εγώ δεν το έχω για πούλημα αυτό το χωράφι».

Ήρθε στο χωριό το 1958 σε ηλικία 38 πλέον ετών και ξεκίνησε τον αγώνα της ζωής δημιουργώντας οικογένεια και εξασκώντας το επάγγελμα του κουρέα για 50 σχεδόν χρόνια, αφού η ζωή δεν αρνήθηκε να του επιστρέψει όσα του χρώσταγε.

Σταμάτησε να μας κουρεύει στα ογδόντα επτά του χρόνια !!!

Κι έζησε κι άλλα δέκα ακόμα χρόνια για να δει με ικανοποίηση να μεγαλώνουν τα εγγόνια του και τα δισέγγονά του.

Το κουρείο του ήταν κατά ένα τρόπο και ιστορικό μουσείο, στο οποίο δέσποζαν και δεσπόζουν ακόμα μορφές της ιστορίας μας όπως ο Καραϊσκάκης, ο Στέφανος Σαράφης, ο 'Αρης Βελουχιώτης και πολλοί άλλοι...

Στις εθνικές γιορτές ήταν πάντα εκεί για να καταθέσει στο μνημείο πεσόντων το στεφάνι εκ μέρους των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης.

Εξελέγη για τέσσερις τετραετίες κοινοτικός σύμβουλος του χωριού.

Ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων και είχε έναν καλό λόγο για όλους.

Υπήρξε άριστος οικογενειάρχης και επαγγελματίας.

Οι Μεσενικολίτες της Θεσσαλικής διασποράς (Καρδίτσα, Τρίκαλα, Λάρισα, Βόλος) είχαμε τις Κυριακές χάρη στον Σωτήρη μας την αφορμή και την δικαιολογία να πάμε για κούρεμα στο χωριό.

Η απουσία του θα είναι αισθητή σε όλους μας.

Θερμά συλλυπητήρια στην γυναίκα του, την Αγαθή και στα παιδιά του Βάσω και Βάιο.

Αιωνία του η μνήμη !!!