ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΑΣΑΡΔΑΝΗΣ  

 Χρήστου Μηλίτση

Συνταξιούχου   Εκπαιδευτικού

Με την ευκαιρία του εορτασμού της Εθνικής μας παλιγγενεσίας που γιορτάζουμε στις 28 του Οκτώβρη που είναι μέρα εθνικής Ανάτασης, έρχεται στη θύμηση μας  ο  αγώνας του ένδοξου  στρατού μας  που πολεμώντας στα χιονισμένα Αλβανικά βουνά διέψευσε το θρύλο για το αήττητο του στρατού του άξονα, έδωσε θάρρος στους σκλαβωμένους λαούς που στέναζαν κάτω από τη βρωμερή μπότα του Χιτλερισμού και τους χάρισε την ελπίδα του λυτρωμού τους. Το ΟΧΙ του 40 ήταν ένας σεισμός  που ταρακούνησε ολόκληρο τον πλανήτη και υπήρξε ένα απόρθητο οχυρό που στάθηκε εμπόδιο στα καταχθόνια σχέδια του Χίτλερ. Ας προσπα θήσουμε να φέρουμε στη θύμηση μας  τα ηρωικά κατορθώματα του στρατού μας, που πάλεψε κάτω από αντίξοες συνθήκες και έδωσε ένα σκληρό μάθημα στον υποτιθέμενο ανίκητο στρατό του Μουσολίνι. Και οι  θύμησες μας αυτές μας πλημμυρίζουν σήμερα από ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και  Εθνικής υπερη φάνειας. Πρέπει να το αναφέρουμε ότι το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα ανέλαβε τότε η πρώτη Μεραρχία που είχε έδρα τη Λάρισα και αποτελούνταν από στρατιώτες από ολόκληρη τη Θεσσαλία, που μέσα σε λίγες εβδομάδες απόθεσε τους Ιταλούς πολύ βαθιά μέσα στο Αλβανικό έδαφος και έδωσε πρόσκαιρη χαρά στους αλύτρωτους αδελφούς μας. Το Μάρτη του 1941 με την εαρινή Ιταλική επίθεση κατά την οποία συντρίφτηκε κυριολεκτικά η στρατιά του Ιταλού δικτάτορα, που είχε την εντύπωση ο υπερφίαλος ότι  μέσα σε λίγες ώρες θα καταλάμβανε την περήφανη Ελλάδα, γιατί όπως διατυμπάνιζε είχε θωρακισμένους κολοσσούς, που έκαναν τις θάλασσες να τρέμουν. Είχε ατσάλινα πουλιά που θα σκέπαζαν με τις φτερούγες τους τον ήλιο. Αλλά απαιτήθηκε οικτρά. Συντρίφτηκε κυριολεκτικά και λύγισε μπροστά στην γενναία ορμή των παλικαριών μας που τον θαύμασαν όλοι οι λαοί του κόσμου. Ας μην ξεχνάμε το πολεμικό ανακοινωθέν του ραδιοσταθμού της Μόσχας. «Επολεμήσατε άοπλοι εναντίον πάνοπλων και ενικήσατε. Μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν είναι δυνατόν να γίνει άλλως, διότι είσθε ΕΛΛΗΝΕΣ. Εκερδίσαμε χρόνον για να αμυνθώμεν. Ως Ρώσσοι και ως άνθρωποι σας ευγνωμονούμεν». Στη περιοχή της Πίνδου την επίθεση των Ιταλών είχε αναλάβει η Ιταλική Μεραρχία Τζούλια με δύναμη 11.000 περίπου στρατιωτών και με  αντικειμενικό σκοπό να καταλάβει τη στρατηγική σημασίας διάβαση στο πέρασμα της κατάρας για τα Γιάννενα και να αποκόψει τη επικοινωνία μεταξύ Θεσσαλίας και Ηπείρου, για να διακόψει τον εφοδιασμό των μαχομένων στην  περιοχή αυτή τμημάτων μας. Εκεί αντιμετωπίσθηκαν από το απόσπασμα της Πίνδου, το απόσπασμα του Θρυλικού Δαβάκη. Τα παλικάρια του Δαβάκη επιστρατεύτηκαν τον Αύγουστο του Ι940 από τους Νομούς Καρδίτσας και Τρικάλων  και συγκρότησαν το 1^ο και 3^ο τάγμα της 1^ης Μεραρχίας που είχε έδρα τη Λάρισα και υπήρξε η πρώτη μεραρχία που άρχισε την αντεπίθεση από τις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου, ενώ οι υπόλοιπες Μεραρχίες έλαβαν μέρος αργότερα στη επίθεση. Ήταν η πρώτη που πέρασε τα Αλβανικά σύνορα και κατέλαβε τις πόλεις Ερσέκα και Λεσκοβίκι  Στις μάχες αυτές από το 51 Σύνταγμα πεζικού σκοτώθηκαν 21 αξιωματικοί  και 450 στρατιώτες. Ο πρώτος αξιωματικός που τραυματίστηκε στο πόλεμο του 40-41  ήταν ο Καρδιτσιώτης ταγματάρχης Θωμάς Νικήτας (Μούτζιας) διοικητής του 3^ου λόχου του 51^ου συντάγματος. Ο πρώτος Καρδιτσιώτης αξιωματικός που σκοτώθηκε ήταν ο Λοχαγός Βασιαρδάνης Γεώργιος του Νικολάου, γεννήθηκε στο Μεσενικόλα το 1905. όταν τελείωσε τις Γυμνασιακές του σπουδές, έδωσε εξετάσεις και μπήκε στη Σχολή των Ευελπίδων. Αποφοίτησε το 1927 και ονομάσθηκε ανθυπολοχαγός. Υπηρέτησε σε διάφορες μονάδες και όταν έφθασε στο Βαθμό του Λοχαγού, τοποθετήθηκε καθηγητής στη Σχολή των Ευελπίδων. Στο κίνημα του Πλαστήρα το 1935 συντάχτηκε με την ομάδα των Δημοκρατικών αξιωματικών, υπό τις διαταγές του Τσιγάντη. Φυλακίστηκε και αποτάχτηκε με την επικράτηση των αντιβενιζελικών από το στράτευμα. Όταν αποφυλακίστηκε, συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή και στο Πολυτεχνείο, στο τμήμα Τοπογράφων -Αγορανόμων και έλαβε και τα δύο πτυχία. Όταν κηρύχτηκε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος το 1940, έστειλε τηλεγράφημα στο Μεταξά και ζήτησε να επιστρατευθεί για να υπηρετήσει την Πατρίδα, έστω και ως απλός στρατιώτης. Αμέσως ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία και σύμφωνα με τη διαταγή, παρουσιάσθηκε στη Λάρισα, στον αξιωματικό κινήσεων Συνταγματάρχη Μοσχοβίδη. O Συνταγματάρχης του είπε, πως σύμφωνα με τη διαταγή, έπρεπε να τοποθετηθεί σε μονάδα της Ανατολικής Μακεδονίας. O Βασαρδάνης τον παρακάλεσε να ενεργήσει για να τοποθετηθεί σε μάχιμη μονάδα στη Β. Ήπειρο και στη πρώτη γραμμή. Εκεί είχε ανάγκη η Πατρίδα. O Συνταγματάρχης συγκινημένος, σηκώθηκε από τη θέση του και αφού τον συνεχάρη τον παρακάλεσε να μείνει μέχρι την άλλη μέρα, οπότε πίστευε να έχει τροποποιημένη τη διαταγή τοποθέτησης του από το Υπουργείο. Στρατιωτικών. Η Διαταγή δεν άργησε να φτάσει και έτσι, σε δυο μέρες αναχώρησε για το Αλβανικό Μέτωπο. Έφθασε το Νοέμβριο του 1940 και τοποθετήθηκε στο 5ο Σύνταγμα πεζικού Τρικάλων, που είχε Διοικητή το Συνταγματάρχη Γεωργούλα. Αρχικά τοποθετήθηκε στο Επιτελείο του Συντάγματος. Δεν δέχτηκε αυτή τη θέση και ζητούσε επίμονα να σταλεί σε μάχιμη μονάδα. Ύστερα από επίμονες παρακλήσεις, τον ανέθεσε τη Διοίκηση του 3ου λόχου του 5ου Συντάγματος, όπου ύστερα από πολυήμερες και πολύνεκρες μάχες, φονεύτηκε στις 11 του Δεκέμβρη του 1940 στο ύψωμα Μπαλαμπάνι της Β. Ηπείρου. O φόνος του οφείλεται, τόσο στον ηρωισμό του, όσο και στο λάθος του Ταγματάρχη Γούλα, ο οποίος τον διέταξε να καταλάβει το ύψωμα με ένα μόνο λόχο. Το ύψωμα αυτό, ήταν και φυσικό και τεχνικά οχυρωμένο σε τέτοιο βαθμό που χρειάστηκε αργότερα ολόκληρη Μεραρχία για να καταληφθεί. O Βασαρδάνης διέβλεψε από την αρχή, ότι ένας λόχος δεν ήταν δυνατόν να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα και εισηγήθηκε στον Ταγματάρχη να γίνει επίθεση με μεγαλύτερη δύναμη. Δεν εισακούστηκε και έτσι έχασαν τη ζωή του αρκετά Θεσσαλόπαιδα, γιατί το 5ο Σύνταγμα αποτελούνταν αποκλειστικά από Θεσσαλούς στρατιώτες. Η Εχθρική σφαίρα τον βρήκε στο μέτωπο, και έπεσε νεκρός, όταν είχε φθάσει στη κορυφή του υψώματος. Τον ηρωικό του θάνατο, θρήνησε ολόκληρος ο Νομός Καρδίτσας και ιδιαίτερα ο Μεσενικόλας, γιατί ήταν ο πρώτος αξιωματικός που σκοτώθηκε από το Νομό μας και γιατί μαθεύτηκε η γενναιότητα που επέδειξε στη μάχη. Το χαμό του θρήνησε, επίσης ολόκληρο το 5ο Σύνταγμα, και ιδιαίτερα ο Συνταγματάρχης Γούλας, οποίος για πολλές μέρες δεν έβγαινε έξω από τη σκηνή του, γιατί θεώρησε τον εαυτόν του υπεύθυνο, επειδή δεν υιοθέτησε την άποψη που τον υπέδειξε ο αείμνηστος Λοχαγός του Τάγματος του Βασαρδάνης Γράφουμε ακόμη για την Ιστορία ότι ο πρώτος νεκρός του πολέμου κατάγονταν από το χωριό οξιά της Καρδίτσας και λέγονταν Καραβίδας Απόστολος. Πουθενά όμως δεν μνημονεύονται τα ονόματα τους. Αρκετοί αξιωματικοί έγραψε προ καιρού στο αγώνα της Καρδίτσας ο  Νομάρχης της  κ. Δομήνικος Βεριλλής, που δεν ήταν Θεσσαλοί και πολέμησαν με τα στρατιωτικά τμήματα που συγκροτούνταν από Θεσσαλούς στρατιώτες ανδραγάθησαν και πολύ σωστά λέγει, τιμήθηκαν από τις ιδιαίτερες πατρίδες τους, την Ελληνική πολιτεία και την ιστορία. Όπως ο Δαβάκης ο Φρεζής και πολλοί άλλοι. Ενώ στη Καρδίτσα δεν υπάρχει ούτε ένα αξιόλογο μνημείο, ούτε καν γι' αυτούς που πρωταγωνίστησαν, ούτε καν με τα ονόματα των πεσόντων. Είναι χαρακτηριστική  η επιστολή τονίζει που απέστειλε λίγο πριν το θάνατο του το 1974, ο Διοικητής της 1^ης Μεραρχίας  στρατηγός Βραχνός προς τους Δημάρχους των Θεσσαλικών πόλεων. Απορούσε και εξέφραζε το παράπονο του γιατί δεν προβάλλουν αυτά τα γεγονότα  οι Θεσσαλοί σε αντίθεση με άλλες περιοχές. Και το παράπονο του είναι φυσικά εύλογο. Το αίμα των παλικαριών αυτών που χύθηκε στο πόλεμο για την πατρίδα οφείλει και πρέπει να βρει δικαίωση. Πατρίδα, Κυβέρνηση και λαός Δεν πρέπει με κανένα τρόπο να φανούν αγνώμονες και να ξεχάσουν αυτούς που έδωσαν ότι πολύτιμο είχαν τη ζωή τους, για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Δεν είναι τόσο δύσκολο να στηθούν ηρώα πεσόντων σε κάθε πόλη και χωριό, να αναγραφούν και να μνημονεύονται τα ονόματα των  σε κάθε Εθνική Επέτειο και η ιστορία να καταγράψει τα ηρωικά τους κατορθώματα να τα διαβάζουν οι νεότεροι και να ανυψώνεται το Εθνικό τους φρόνημα το οποίο τελευταία με τη παραχάραξη  της ιστορίας μας  έχει σχεδόν αποφορτιστεί.