Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ (580-490 π.Χ.) « Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι υποχρεωμένος να το ξαναζήσει ». (Λαϊκή ρήση) Σήμερα αγαπητοί φίλοι και αναγνώστες, θα σας απασχολήσω δι?ολίγων, κατά το δυνατόν, με τη μεγάλη μορφή του αρχαίου σοφού-ανδρός, Μαθηματικού και Γεωμέτρη, του ξακουστού ανά την υφήλιο ΠΥΘΑΓΟΡΑ, από τη Σάμο, το ακριτικό νησί μας του Αιγαίου, που απέχει μόλις 150μ. από τις Μικρασιατικές,(Τούρκικες) ακτές. Το 1980-81, ως Γενικός Επιθ/τής Μ.Ε. Ειδικ. Θεολόγων, επισκέφτηκα τη Σάμο και την Ικαρία επί 10/ήμερο και επιθεώρησα τους συναδέλφους Θεολόγους, κατά καθήκον. Επομένως, έχω κάποια γνώση των πραγμάτων, όπως τα έζησα προ 30/ετίας, στο ολοπράσινο και κατάφυτο, όμορφο και εύφορο νησί μας. Από το Πυθαγόρειο πόλη της Σάμου, κατήγετο ο μέγιστος σοφός του καιρού του, που γεννήθηκε εκεί , το 580π.Χ. και πέθανε στο Μεταπόντιο, πόλη της Νότιας-Κάτω Ιταλίας, που έφερε τότε την ονομασία Μεγάλη Ελλάδα, από το πλήθος των αποίκων Ελλήνων. Έζησε στην Πατρίδα του τη Σάμο, που γνώρισε τότε μεγάλη ακμή, την εποχή του πασίγνωστου τυράννου του Πολυκράτη. Ο Κυβερνήτης Πολυκράτης, εθεωρείτο άνθρωπος πολύ τυχερός και το νησί ζούσε ειρηνικά, μέσα στον πλούτο, την χλιδή και την πολυτέλεια. Σε πολλούς είναι γνωστό το ανέκδοτο με το δακτύλιο ? σφραγιδόλιθο του άρχοντα Πολυκράτη. Γονείς του Πυθαγόρα, από τον οποίο πήρε κατόπιν το όνομα του και η πόλη που γεννήθηκε, ήσαν ο Μνήσαρχος και η Πυθαϊδα, υπόδειγμα γυναίκας ? συζύγου και μητέρας. Ο πατέρας του τεχνίτης ? Χρυσοχόος, του εξέμαθε νωρίς την τέχνη του, κατά τη συνήθεια της εποχής. Δηλ. την κατεργασία του πολύτιμου μετάλλου, σαν εφόδιο ζωής : «Μάθε τέχνη κι άς τηνε, κι αν πεινάσεις?». Ταυτόχρονα έγινε μαθητής των φιλοσόφων Φερεκύδη από τη Σύρο και του Αναξίμανδρου από την κοντινή Μίλητο της Μικράς Ασίας, πατρίδα του πρώτου των επτά σοφών, του Θαλή του Μιλήσιου. Ευφυής και φιλομαθής, σπάνια φυσιογνωμία νοημοσύνης και εγκράτειας, έχοντας έφεση για σπουδές και μάθηση, ταξίδεψε στην Αίγυπτο, όπου για χρόνια αρκετά σπούδασε Θεολογία, Μαθηματικά και Φυσική. Στη συνέχεια πήγε στη Φοινίκη, παράλια περιοχή της Παλαιστίνης, με τους φιλοπρόοδους ναυτικούς και εμπόρους, που ταξίδευαν σε όλη τη Μεσόγειο και την Κρήτη, ιδιαίτερα. Έφθασε στην αρχαία Βαβυλώνα της Μεσοποταμίας, το τωρινό ΙΡΑΚ, και την πρωτεύουσα Βαγδάτη, του προ ετών Σαντάμ-Χουσε ϊν. Μελέτησε βέβαια τις «Πυραμίδες», αλλά και τους «Κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας», του Ναβουχουδονόσορα, αρχαίου βασιλιά. Τα μεγάλα επιτεύγματα, «Θαύματα» του Κόσμου, οπωσδήποτε τον εντυπωσίασαν και άσκησαν ευεργητική επίδραση στις γνώσεις του, και την ασύγκριτη προσφορά του στον Κόσμο. Ξαναγύρισε έπειτα στην πατρίδα του τη Σάμο. Για αρκετά χρόνια, δίδαξε τη Φιλοσοφία και τα Μαθηματικά, στη Σχολή που ίδρυσε. Άξιο ιδιαίτερης μνείας, το Υδραγωγείο, που έκτισε στην πόλη που γεννήθηκε, λείψανα δε σώζονται μέχρι σήμερα. Είναι ο πρώτος που απεκάλεσε τον εαυτό του φιλόσοφο, δηλ. φίλο της σοφίας, γιατί από μετριοφροσύνη, θεωρούσε υπερβολή το «σοφός». Γρήγορα περιέπεσε στη δυσμένεια του Πολυκράτη και αναγκάστηκε να εκπατρισθεί οικειοθελώς, στον Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας, επειδή η διδασκαλία του σκόνταφτε στις αρχές του άρχοντα-τυράννου, πράγμα επικίνδυνο για την κυριαρχία του, ίσως και τη δική του ζωή. Εκεί λοιπόν στη Νότια Ιταλία, ίδρυσε Σχολή και ανέπτυξε την έντονη και πολυσχιδή δράση του. Απέκτησε πολλούς μαθητές και έγινε ο ξακουστός Πυθαγόρας. Ο Κρότωνας ήταν η έδρα της Σχολής, στην οποία διακρίθηκαν πολλοί μαθητές του από τις ελληνικές αποικίες των πόλεων: Κρότωνας, Μεταπόντιο, Ποσειδώνιο, Σύβαρις, Τάρας και αρκετές άλλες της γειτονικής Σικελίας. Η εμφάνισή του ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτη και εντυπωσιακή. Πάντοτε λευκοφορεμένος και πεντακάθαρος, με τη φροντίδα της γυναίκας του Θεανούς και των θυγατέρων τους. Καθημερινό υπόδειγμα σοβαρότητας, σεμνότητας και αρετής. Εάν σαν άνθρωπος κάποτε θύμωνε, δεν έκανε κάτι στη διάρκεια του θυμού, κατά το ρητό: «Βία μηδέν πράττειν». Πρόσεχε ιδιαίτερα το σώμα του, διότι: «Νούς υγιής, εν σώματι υγιεί». Δεν έτρωγε κρέας. Έπινε μόνο καθαρό νερό και ετρέφετο με ψωμί, γάλα, μέλι, σταφίδες και ξηρούς καρπούς, φρούτα, λαχανικά και χόρτα. Εξαίρετο παράδειγμα εγκράτειας, την απαιτούσε και από τους μαθητές του, ως αναγκαία για τη σωματική και ψυχική υγεία. Ιδιαιτέρως εκτιμούσε τη φιλία λέγων: «Μεταξύ φίλων, πάντα κοινά». Στη Σχολή υπήρχε και χρήση συμβόλων, από τους μαθητές μεταξύ των. Γνωστό το σύνθημα: « Εκάς οι βέβηλοι», δηλ. μακριά «οι αμύητοι», μόνο ό,τι έβλεπαν. Ήθελε από τους μαθητές του, ανάλογη συμπεριφορά με τη δική του. Γίνονταν δεκτοί με εξέταση και αυστηρή δοκιμασία, κυρίως φυσιογνωμική. Επέβαλλε τη «μυστική σιωπή» επί μακρόν, με άσκηση να ακούνε πολλά και μετά ώριμη σκέψη να λένε λίγα. Συμβούλευε να γυμνάζουν καθημερινά το σώμα τους και το πνεύμα,σύμφωνα με το λατινικό: «Mens sana in corpore sano» = « Μυαλό γερό, σε σώμα γερό-δυνατό». Ζητούσε να είναι δυνατοί και γενναίοι, αλλά απέρριπτε την πάλη-πάλαιμα, σαν αγώνισμα. Τη θεωρούσε ταπεινωτική και ίδιο των αλόγων ζώων και των κατώτερων ενστίκτων και ορμών. Απαιτούσε να σέβονται το Θεό, πρώτος μάλιστα δίδαξε τον «Ένα». Να αγαπούν τους γονείς και να τιμούν τους γέροντες και ανήμπορους. Να ελέγχουν κάθε βράδυ προ του ύπνου τις πράξεις και παραλείψεις της ημέρας. Έλεγε: «Πή δ?έρεξα; πή παρέβην; Τί δέ μοι το δέον ουκ ετελέσθη;» Δηλ. «Τι είπα κακό; πού έκανα παράβαση; Τι έπρεπε να πράξω και δεν το έκανα;» Έτσι θα γίνονται κάθε μέρα καλύτεροι, από τη χθεσινή. Τις γνώμες και αλήθειες της διδασκαλίας του, τις μαθαίνουμε από τους βιογράφους μαθητές του, γιατί ο ίδιος «ουδέν έγραψε». Δίδασκε κυρίως με λόγια-προφορικά. Την ωραία θέα του ουρανού, των αστέρων, τις κινήσεις και την τάξη του Σύμπαντος, πρώτος ονόμασε «Κόσμο». Ο μεταγενέστερος Αναξαγόρας, σύγχρονος του Σωκράτη(470-399 π.Χ.) μας διέσωσε τη σχετική φράση: «Θεός εστί νούς, ός τα πάντα διεκόσμησε». Τις παραπάνω σκέψεις κατανοεί και ο πιο απλός άνθρωπος. Όλοι βλέπουν και θαυμάζουν με το Γερμανό φιλόσοφο Κάντ: «Ο έναστρος ουρανός υπεράνω μου και ο εν εμοί ηθικός νόμος(η συνείδηση), αυτά τα δύο πράγματα γεμίζουν πάντοτε την ψυχή μου με νέο θαυμασμό και έκπληξη», στο έργο του «Κριτική του Καθαρού λόγου». Νιώθω να με κουράζει το γράψιμο. Παίρνω όμως θάρρος, όταν θυμηθώ τον ποιητή Κωστή Παλαμά, σε ένα δίστιχό του προς τους φοιτητές-γείτονες; Όπου σήμερα το άγαλμά του, αριστερά της οδού Ακαδημίας, από Πλατεία Κάνιγγος. «Να μη βαριέστε το γράψιμο και να μη σας κουράζει το σκάψιμο», = η έρευνα. -Είναι φοβερό έλεγε ο Πυθαγόρας να είναι ο άνθρωπος δούλος των παθών του. Καταντά χειρότερο, από το να είναι υπόδουλος σε κάθε τύραννο. -Φρόντισε λοιπόν να απαλλαγείς φίλε, από τα πάθη σου. Ένα από τα μεγάλα ελαττώματα είναι η λαιμαργία κάθε μορφής. Πολλά είναι τα πάθη που μας κυριεύουν. Και τότε, χάνουμε το λογικό μας σαν ελεύθερα όντα, που μας έπλασε ο δημιουργός, με νού, θέληση και ηθική ελευθερία, «αύτεξούσιο=συνείδηση». Δεν είναι δυνατόν να ισχυρίζεται κάποιος ότι είναι ελεύθερος και να υποκύπτει στα πάθη του. Ποιά είναι αυτά; Τα γνωρίζει ο ίδιος ο πράττων, καλύτερα από τον οποιονδήποτε άλλο ? τρίτο. Είναι λοιπόν ανάγκη να βρισκόμαστε σε αδιάκοπη πάλη-αγώνα με τον ίδιο τον εαυτό μας, για να εξοντώσουμε τα γελοία πάθη, με τη δύναμη της εγκράτειας, τη λογική και τη θέληση. -Διάχυτη σε όλο το σύμπαν είναι η αρμονία. Αυτή διατηρεί τον κόσμο και αποτελεί την πηγή και τη ρίζα της αενάου φύσεως. Ο Πυθαγόρειος όρκος αφορούσε μόνο τους μαθητές της Σχολής, διότι δεν είναι θεμιτό = δίκαιο, να δίνονται σε όλο το κοινό τα απόρρητα των Ελευσίνιων μυστηρίων της Θεάς Δήμητρας. Η προσευχή δείχνει πράξη υποταγής και πεποίθησης στο Θεό. Μια ορμή πίστεως, που μας προδιαθέτει στο « πράττειν το αγαθόν», δηλ. το «άγαν-θείον». Η αρμονία δε αυτή είναι « ο ηγεμών και άρχων απάντων Θεός, αεί είς ών , μόνιμος ακίνητος, αυτός εαυτώ όμοιος». Σύμπασα η φύση αποτελεί μια ενότητα. Όλα αποτελούν μια αλυσίδα, που συνδέει τα έμψυχα με το Θείο. Ένα είναι το πνεύμα που υπάρχει σε όλα τα έμψυχα όντα. Το κακό πηγάζει, εκ της ασυμφωνίας προς το Θείο νόμο. Δεν προέρχεται από το Θεό, ούτε είναι έργο δικό του, αλλά του ανθρώπου και έχει σχετική, φαινομενική και πρόσκαιρη ύπαρξη. Το αγαθό,υφίσταται πραγματικά και αιωνίως. «Έριν ου δεί προάγειν, αλλά κατά φύσιν ζήν», εδίδασκε. Όλα τα ανωτέρω εξηγούνται φιλοσοφικά, στα «Χρυσά Έπη» του Πυθαγόρα, που μας διέσωσαν οι μαθητές του Ιάμβλιχος και Πορφύριος. Αυτό που είναι άμεσα προσιτό και καταληπτό από όλους, είναι οι αριθμοί και οι λόγοι, σύμφωνα προς τα οποία είναι τα πάντα επιμελώς και πρεπόντως συντεταγμένα. Σοφία είναι η αληθής επιστήμη, που ασχολείται με τα καλά και άφθαρτα, βασικό δε στοιχείο η επιμέλεια της παιδείας = η μόρφωση. «Δεινόν απαιδευσία», δηλ. φοβερό πράγμα η αμορφωσιά. -Έρχεται στο νού μου η πρώτη παροιμία, στην Α΄ του Δημοτικού, από τον υπό σύνταξη δάσκαλό μας Αποστολάκη Βασαρδάνη: -« Άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο». Μας έμαθε την πρώτη μέρα. -Θα μάθουμε και να το γράφομε, μας είπε, μετά τα Χριστούγεννα. -Αποφυγή της οργής και της κακής επιθυμίας, Καλλιέργεια της σιωπής και της φιλοτιμίας. Άψογη συμπεριφορά, αγάπη, φιλία και σωφροσύνη = σύνεση, απαιτούσε από όσους ήθελαν να μαθητεύσουν. Όσοι γίνονταν δεκτοί, έπρεπε να εξεταστούν με αυστηρή δοκιμασία του ήθους. Και ο Πλάτων αναφέρεται στη φράση: «Έριν ου δεί προάγειν» στο έργο του «Περί ψυχής». Διάλογος με τους μαθητές του, Φαίδωνα(114) και Φαίδρο(244). Τη διδασκαλία του στις προφορικές διαλέξεις = μαθήματα, την κατέγραψαν οι δύο μαθητές του, από τους πρώτους που φοίτησαν στη Σχολή, Ιάμβλιχος και Πορφύριος. Αυτοί υπήρξαν η πιο θετική πηγή για τους μεταγενέστερους. Η επιβολή της «μυστικής σιωπής» των απορρήτων ιερών λόγων, προορίζονταν μόνο για τους μαθητές του. -Αυστηρή υπακοή και σεβασμός των νεοτέρων προς τους πρεσβυτέρους. Καταρτισμός ημερησίου προγράμματος. Μαθήματα: Μουσική, Ιατρική και Υγιεινή και καθημερινή Γυμναστική. -Αποδοχή της αυθεντίας και του κύρους του Διδασκάλου ? «Αυτός έφα = είπε». Δηλ. ο Πυθαγόρας. -Ανιδιοτελής πίστη στη φιλία και αλληλεγγύη. Άκρα λιτότητα και εγκράτεια στη δίαιτα = τροφή και στο ντύσιμο. Πρωϊνό πρόγραμμα: Τροφή, περίπατος, γυμναστικές ασκήσεις, λουτρό, μουσική και βραχυλογία = λίγα λόγια. -Και γυναίκες γίνονταν δεκτές στη Σχολή του Κρότωνα. Τα διδασκόμενα ήσαν: Παραγγέλματα- αποφθέγματα-παραινέσεις, διδάγματα. Μαθητές του, πολλά έγραψαν. Τα πλείστα απωλέσθησαν. Αρκετοί από αυτούς είναι: 1) Ο Επίχαρμος, ο κωμικός φιλόσοφος ? ποιητής από την Κώ, που έζησε στη Σικελία. 2)Ο Φιλόλαος, από τον Τάραντα ή τον Κρότωνα, σύγχρονος και φίλος του Σωκράτη, που εγκαταστάθηκε αργότερα στη Θήβα. Μας είναι γνωστός και από τη Λεωφόρο στο Παγκράτι?Αθηνών. Από τον Τάραντα επίσης,3)ο Λύσις, διδάσκαλος του Θηβαίου στρατηγού Επαμεινώνδα. Σ?αυτόν αποδίδονται, «τα Χρυσά Έπη», κείμενο, αρχαίοι στίχοι, από τα διδάγματα(1-71), στη γλώσσα της εποχής. 4)ο Κλεινίας και 5)ο Αρχύτας, που τον αναφέρει σε μια πραγματεία του ο Αριστοτέλης, γιός του Νικόμαχου, Ιατρού του Φιλίππου του Β΄ του Μακεδόνος, από τα Στάγειρα της Χαλκιδικής, Διδάσκαλος του Μ.Αλεξάνδρου, που του χρωστούσε «το εύ ζήν». Τα πλέον αληθοφανή και αξιόπιστα και είναι όσα έγραψε 6)ο Αριστόξενος, αναφερόμενος στον Πυθαγόρα. Επίσης 7)ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος στις «Μεταμορφώσεις» του. Από τους Νέο-Πυθαγορείους, 8)ο Ιεροκλής, που αναφέρεται διεξοδικά στην αριθμολογία και την ιερότητα των αριθμών. Τη σημασία δηλ. της βαθύτερης έννοιας του «πάς» = καθένας. Οι αριθμοί από το 1 έως 10 θεωρούνταν ιεροί και συμβολικοί. Εξηγώντας τον αριθμό τέσσαρα = Τετρακτύς-ος = το άθροισμα τεσσάρων πραγμάτων ή αριθμών, το τετραπλούν. Σύνολο αριθμών : [0(1,2,3,4,5,6,7,8,9)] Των τεσσάρων πρώτων αριθμών παράγωγος είναι η δεκάδα. (1+2+3+4=10) 9)Ο μεταγενέστερος Λουκιανός, γράφει: «Ά, σύ οράς = βλέπεις τέσσερα, ταύτα δέκα εισί και τρίγωνο εντελές?». Και άλλοι πολλοί. Παράσταση σε νοητό τρίγωνο του (10) = Τετρακτύς». [0(1+2+3+4=10)] 

 Συσχετίζεται εν μέρει νομίζω, με τις γνωστές σε εμάς «Δέκα Εντολές» του Μωσαϊκού Νόμου. ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ (Έξοδος, Κ΄, 1-17) Τα ανωτέρω εννέα (9) νοητά ισόπλευρα και ισογώνια, ίσα μεταξύ των τρίγωνα, απαρτίζονται από τις (10) τελείες. Όλα μαζί αποτελούν ένα πολύ μεγάλο, ισόπλευρο και ισογώνιο τρίγωνο. Συναφώς προς αυτά, διέκριναν τις εξής δέκα συστοιχίες αντιθέσεων. (Άπειρον-πέρας, περιττόν ? άρτιον, έν-πλήθος, δεξιόν-αριστερόν, άρρεν-θήλυ, ηρεμούν-κινούμενον, ευθύ-καμπύλον, φώς-σκότος, αγαθόν-κακόν και τετράγωνον-ανισόπλευρον). -Πρώτη η μονάς, βάση του αρτίου και του περιττού, έπειτα κάθε αριθμός διαιρετός δια του 2, εις δύο ίσα μέρη, των οποίων τα μέρη είναι περιττά(μονά) και αδιχοτόμητα (6,10,14,18,22,26,30,34 κ.ο.κ) Μονάς = Θεός, κόσμος, ουρανός, κράτος, ανάγκη, ήλιος κ.τ.λ. Δυάς = το πρώτο άρτιο, τριάς = το πρώτο περιττό, τετράς = τετρακτύς-ος = πηγή της δεκάδας (1+2+3+4), η πεντάς το πρώτο άθροισμα του πρώτου αρτίου + του πρώτου περιττού (2+3), η εξάς, ως γινόμενον των ιδίων αριθμών (2x3), η εβδομάς ως αμήτωρ, που δεν έχει παράγοντα μέσα στη δεκάδα, η εννεάς ως τετράγωνο του πρώτου περιττού (32) και η ογδοάς ως πρώτος κύβος (23) και ως βάσις κάθε αρμονίας. Της αρμονίας της Μουσικής της οκταφωνίας ή κλίμακας διαπασών (octava). Είναι αυτή, που συνάπτει εις ενότητα την παγκόσμια αρμονία, με τη σύνθεση των αντιθέσεων. Είναι ίσως, κάπως δυσνόητα, για πολλούς. -Γιαυτό αρκούμαι στην επιεική κρίση. Στα απλά και ευκολονόητα από τα διδάγματα της Σχολής Πυθαγόρα. -Πολλά οφείλει η ανθρωπότητα στο μεγάλο σοφό της αρχαιότητας(ΣΤ΄ αι. π.Χ.) ο οποίος μεταλαμπάδευσε τις γνώσεις του στους μαθητές του και μέσω αυτών στον κάθε άνθρωπο, ο οποίος «φύσει ορέγεται του Ειδέναι» = για μάθηση. -Από την πηγή Πυθαγόρα, άντλησαν πολλοί μετέπειτα σοφοί. Ο Πυθαγόρας είναι ο επινοητής της προπαίδειας του πολλαπλασιασμού. Το όνομά του φέρει ο λεγόμενος «ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ», που τον είχαν τυπωμένο τα μαθητικά τετράδια στο εξώφυλλο της τελευταίας σελίδας. 1x1=1 2x1=2 3x1=3 μέχρι και το 10x1=10 1x2=2 2x2=4 3x2=6 10x2=20 1x3=3 2x3=6 3x3=9 10x3=30 1x4=4 2x4=8 3x4=12 10x4=40 ως το 10x10=100 -Γνωστό, στους πολλούς πιστεύω, είναι το λεγόμενο Πυθαγόρειο Θεώρημα, της Γεωμετρίας. -«Στα ορθογώνια τρίγωνα, το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται προς το άθροισμα των τετραγώνων των δύο καθέτων πλευρών». Πιστεύω ότι ακριβώς, ένεκα δυσκολίας κατανόησης στο ευρύ κοινό, υπήρχε στη Σχολή η επιγραφή: -«Ουδείς αγεωμέτρητος εισίτω». Δηλ. Κανένας χωρίς την αναγκαία φυσιογνωμική δοκιμασία=εξέταση, δεκτός να εισέρχεται, αλλά μόνο «κατ?επιλογήν». Η Σχολή του Πυθαγόρα εδραιώθηκε σε σταθερές και αιώνιες αρχές και αξίες της ζωής, που οφείλει να βιώνει κάθε σοβαρός και λογικός άνθρωπος. Για το γάμο και την τεκνοποιϊα, έπρεπε να παίρνουν παραδείγματα από τους ασχολούμενους με τα είδη των σκύλων για την επίτευξη άριστης και κατάλληλης ράτσας. Επίσης και από τους εκτρέφοντες και αγαπώντες «τα γενναία των ζώων», ίππους και άλλα υποζύγια ή αροτριώντα, και τα κατοικίδια γενικά. Κατέβαλαν κάθε προσπάθεια για την βελτίωσή τους. Δεν έδειχναν όμως την ίδια επιμέλεια και σπουδή, προκειμένου περί των ιδίων απογόνων-των τέκνων, με συνέπεια να καταλήγουν συχνά στην απερίσκεπτη και κτηνώδη τεκνοποιϊα. Πίστευαν όπως μαθαίνομε από διάφορες σύγχρονες πηγές, στην μετά θάνατον κατάσταση της ψυχής και την αθανασία της. Για την καθαρμένη και αγνή ψυχή, «η γή εξαφανίζεται σαν όνειρο, στο φυσικό θάνατο. Ένας νέος ύπνος ευάρεστης ξαφνικής λιποθυμίας, περιβάλλει την ψυχή, ως θωπεία=χάδι. Πτερωτά όντα την παραλαμβάνουν και τη μεταφέρουν εκεί όπου λάμπει το ανέσπερο φώς της καθαρής αλήθειας. Επανευρίσκει την χαμένη ουράνια και θεία πατρίδα της, όπου επικρατεί παράδοξος και θαυμαστή ευδαιμονία. Ο ουρανός είναι όντως αληθέστερος της επίγειας ζωής. Τα υψηλά αυτά διδάγματα της Πυθαγορείου διδασκαλίας και πίστεως συνιστούν κάτι το εξαίσιο και καταπληκτικό. Έγινε ο ιδρυτής της Πυθαγορείου Εκκλησίας στην Ιταλία, ο μοναδικός και σπάνιος νούς, η οποία έφτασε και στην Ελλάδα. Η εκκλησία αυτή των πιστών οπαδών, της οποίας το τυπικό και ο τρόπος που λειτούργησε δεν μας είναι επακριβώς γνωστά, καθότι απόρρητα-άρρητα στους αμύητους, είχαν αξιοπρόσεκτα πρακτικά αποτελέσματα για αρκετούς αιώνες. Την πραγματικότητα αυτή «καταγγέλλει» = γνωρίζει ο Απ. Παύλος το 51μ.Χ. με τη ομιλία του προς τους Αθηναίους στο λόφο του Αρείου Πάγου ? Πνύκα, με αφορμή το βωμό που είδε στα σεβάσματά τους, να φέρει την επιγραφή «ΤΩ ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ». (Πράξ. ιζ΄, 25 και εξής), του συνεργάτη του και Ευαγγελιστή Λουκά. Ακριβώς τα υψηλά αυτά διδάγματα της Θείας Αποκάλυψης, των αληθειών του Ευαγγελίου, είναι όσα εφανέρωσε στην ανθρωπότητα ο μονογενής Υιός του Θεού και Σωτήρ του Κόσμου Ιησούς Χριστός, όταν «ήλθε το πλήρωμα του χρόνου», για να μας εξαγοράσει από τη δουλεία της αμαρτίας και της διαφθοράς. Περιέχονται δε συνοπτικά οι ευαγγελικές αλήθειες στο Σύμβολο της Πίστεως μας, στα Δώδεκα άρθρα του, της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού. Εν κατακλείδι δε, σημειώνω περί του επιφανούς Πυθαγόρα, ότι υπήρξε η μεγάλη και ευγενής μορφή, με εξόχως περιποιημένη κόμη και γενειάδα, την οποία κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να θαυμάσει στο Εγκυκλ. Λεξικό, «ΗΛΙΟΣ» (16ος τόμος). Όπου σε ΦΩΤΟ, απεικονίζεται ασκεπής, αλλά και φέρων αυτός πρώτος, κάλυμμα κεφαλής, καπέλο-τραγιάσκα(κασκέτο), όμοιο με τα σημερινά. Επίσης η μορφή του είναι έκτυπη-χαραγμένη, σε νομίσματα-κέρματα, προφανώς αργυρά ή χάλκινα ίσως και χρυσά των μετέπειτα χρόνων, εις ένδειξιν υψίστης τιμής. Είχαν κυκλοφορήσει και σώζονται ελάχιστα, ευρισκόμενα μόνο σε Μουσεία της Ιταλίας και άλλων χωρών της Ευρώπης και των Η.Π.Α. Στο Πυθαγόρειο, πόλη της Νήσου Σάμου, στη γενέτειρά του, στη μεγάλη πλατεία της παραλίας και σε περίοπτη θέση, έχει ανεγερθεί προτομή της μορφής του, επί στήλης ? βάθρου, από πάλλευκο Παριανό μάρμαρο, σε αναγνώριση ύψιστης τιμής, του περικλεούς τέκνου αυτής. Προβάλλει τον διαπρεπή Μαθηματικό και σοφό Πυθαγόρα να ατενίζει τις απέναντι ακτές της Μ.Ασίας ? (Τουρκίας), όπου το αρχαίο ελληνικό πνεύμα άνθησε και θριάμβευσε με την αξιοθαύμαστη στους αιώνες, μεγάλη πρόοδο και ακμή, στα Γράμματα, τις Τέχνες και τις Επιστήμες, του ανά τον κόσμο Ελληνισμού, από αρχαιοτάτων χρόνων, από τους Ίωνες αποίκους, οι οποίοι είναι γνωστοί, με το όνομα «Junan» = Έλληνας. -Γενικά ο Πυθαγόρας, έθεσε σε σταθερές βάσεις και ακλόνητα θεμέλια τις Επιστήμες, της Αριθμητικής, της Γεωμετρίας και της Μουσικής και κατέγραψε την αρμονία των αντιθέσεων, που συνθέτουν την παγκόσμια αρμονία του Σύμπαντος. Αυτές που μέχρι σήμερα, ουδείς ποτέ αμφισβήτησε ή διαφώνησε, από τους μεταγενέστερους σοφούς-Ερευνητές και διανοούμενους της Υφηλίου. Χ.Γ.Κ. Ν. Φιλ/φεια 18 Δεκ. 2011 + ΚΥΡΙΑΚΗ, προ της ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ