Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια από τις 28 Νοεμβρίου του 2009 όταν εγκατέλειψε τα εγκόσμια, ένας αξιόλογος επιστήμονας, ο εξαίρετος ανθρωπιστής γιατρός Γιάννης Γακιόπουλος. Έφυγε  από τη ζωή πλήρης ημερών σε ηλικία 86 ετών και όδευσε τον ουράνιο  δρόμο να συναντήσει τη στρατιά των Αγγέλων. Εκεί είναι η θέση του για την ανθρωπιά του και τη μεγάλη του κοινωνική προσφορά. Όσα χρόνια ακόμα και αν περάσουν πάντα θα μείνει ζωντανός στη μνήμη όσων τον γνώρισαν.  Ο Γιάννης, γιος του Ανδρέα Γακιόπουλου, που ήταν ανάπηρος πολέμου, γεννήθηκε στον  Μεσενικόλα το 1923. Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο του χωριού το 1935. Είχε δάσκαλο έναν εξαίρετο εκπαιδευτικό, το συχωριανό μας Λάμπρο Κρανιά. Μετά φοίτησε στο Ημιγυμνάσιο του χωριού, όπου τότε διευθυντής του ήταν ο επίσης συχωριανός μας Χαρίλαος Βαϊόπουλος, φιλόλογος καθηγητής, στον οποίον πολλά οφείλει το χωριό μας.

Στο Ημιγυμνάσιο ήταν ο πρώτος μαθητής και τα πρωτεία αυτά  κράτησε και στο Γυμνάσιο Καρδίτσας, όπου φοίτησε αργότερα. Σκληρά και επώδυνα τα χρόνια εκείνα. Ζήσαμε τις επάρατες  και αναθεματισμένες μέρες της μαύρης Κατοχής. Ο αγαπητός μας Γιάννης, από τα νεανικά του χρόνια διακατέχονταν από δημοκρατικές ιδέες. Αγωνίστηκε στο διάστημα της κατοχής με κάθε τρόπο εναντίον των κατακτητών. Πρόσφερε τις υπηρεσίες του σαν διαφωτιστής, στην Περιφερειακή Οργάνωση της Ε.Π.Ο.Ν. Αγωνίστηκε με πάθος για την ίδρυση Οργανώσεων της Ε.Π.Ο.Ν. όχι μόνον στο Μεσενικόλα, αλλά σε ολόκληρη την Περιοχή των χωριών του τέως Δήμου της Νεβρόπολης. Για τους αγώνας του αυτούς ανταμείφτηκε με πολύμηνη εξορία. Τον κάλεσαν στο στρατό και τον έστειλαν στη Μακρόνησο. Εκεί  γνωρίστηκε  με τον Ρίτσο, τον Κατράκη, τον Λάζαρη που αργότερα έγινε Υπουργός,, καθώς  και με τον Αθανάσιο Κανελλόπουλο. Μετά τη εξορία του συνέχισε τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, που είχε κάνει την εγγραφή του το 1947 με χίλιες στερήσεις, γιατί υπήρξε γόνος μιας φτωχής αλλά έντιμης και εργατικής οικογένειας στο χωριό. Ο πατέρας του ανάπηρος διατηρούσε περίπτερο στο χωριό.  Οι εισπράξεις, όπως και τα έσοδα λιγοστά και η οικογένεια μεγάλη, πενταμελής. Και ο Γιάννης υπέφερε πολύ στη σπουδαστική του ζωή. Εργάστηκε σκληρά και υπέφερε αρκετά όσο να τελειώσει τις σπουδές του. Όταν έμεινε στην Αθήνα σε μια σοφίτα στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου τότε που το Γ' ψήφισμα βρίσκονταν σε απόλυτη ισχύ και τα στρατοδικεία καταδίκαζαν κάθε αγωνιστή σε θάνατο, γιατί τότε η ζωή δεν είχε καμία αξία, με κίνδυνο της ζωής του φιλοξένησε τον  χωριανό μας Δημοσθένη Κρανιά, μεγάλο στέλεχος της αντίστασης, που ήταν καταδικασμένος  σε θάνατο και ήρθε κρυφά από το Αγρίνιο που βρίσκονταν στην Αθήνα. Το 1951 πήρε το πτυχίο της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Το 1954 πήρε την ειδικότητα της παθολογίας και εγκαταστάθηκε στην Καρδίτσα, άνοιξε το ιατρείο του στη Οδό Αζά, που έγινε παλλαϊκό προσκύνημα. Οι Επισκέπτες του πάρα πολλοί καθημερινά. Δεν τους χωρούσε η αίθουσα και αρκετοί παρέμειναν ακόμη και στο πεζοδρόμιο. Η φήμη του ως παθολόγου γιατρού είχε ξεπεράσει τα όρια του νομού και εξακτινώθηκε και στους άλλους νομούς της Θεσσαλίας. Υπήρξε ένας εξαίρετος επιστήμονας, έντιμος και εργατικός. Σαν άνθρωπος, υπήρξε σεμνός, ήσυχος, μειλίχιος, αξιοπρεπής και ευγενικός. Άσκησε  για πολλά χρόνια το επάγγελμα του με πίστη, αξιοπρέπεια, αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια.  Ποτέ του δεν αγάπησε το χρήμα. Είχε σαν υπόδειγμα στη ζωή του, τους αδελφούς γιατρούς, Κοσμά και Δαμιανό, προστάτες των γιατρών που παρείχαν στους ασθενείς δωρεάν τις υπηρεσίες τους. Ήταν η παρηγοριά, το στήριγμα και η ελπίδα για τον ασθενή συνάνθρωπο. Εάν έβλεπε φτωχό επισκέπτη στο ιατρείο του, όχι μόνον δεν δέχονταν να πάρει την αμοιβή του, αλλά του έδινε και χρήματα να πάρει τα φάρμακα που τον χρειάζονταν. Είμαι της γνώμης και αυτό το πιστεύω απόλυτα ότι από κανένα χωριανό μας ποτέ δεν πήρε χρήματα και όταν βρίσκονταν στο Μεσενικόλα και μάθαινε για κάποιον άρρωστο τον επισκέπτονταν οικειοθελώς και του προσέφερε τις ιατρικές του υπηρεσίες. Προ καιρού έγινε μια πρόταση να στηθεί η προτομή του σε επιλεγμένο μέρος του χωριού. Είχα τότε δημοσιεύσει ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να υλοποιηθεί. Είναι όμως δυνατό και πρέπει να πάρει μια πλατεία του χωριού το όνομα του για να τον θυμούνται οι χωριανοί μας. Ας το αποφασίσουν οι αρμόδιοι φορείς. Θέλουμε πράξεις και όχι λόγια. Πέρασε τη ζωή του ευχάριστα στην Καρδίτσα με την Αγαπημένη και άξια σύζυγό του Άννα και απέκτησε δυο κόρες που ακολούθησαν το επάγγελμα του  και χαίρουν σήμερα μεγάλης εκτίμησης από τους κατοίκους της περιοχής.

 Στην Καρδίτσα  άσκησε για σαράντα περίπου χρόνια επαξίως το επάγγελμα του γιατρού. Για τριάντα χρόνια υπήρξε υπεύθυνος του παθολογικού τμήματος της κλινικής του κ. Νικολάου Χαρίτου. Από δε το 1966 μέχρι το 1986 ελεγκτής γιατρός Δ.Ε.Η Καρδίτσας. Αναμφισβήτητα υπήρξε ένας από τους πιο καλούς γιατρούς της πόλης. Οι επιστημονικές γνώσεις του και προπαντός η ανθρωπιά του, που δεν είχε όρια, τον κατέστησαν γνωστό έξω από τα όρια ακόμα της Θεσσαλίας. Τίμησε και εξάσκησε ευδόκιμα το επάγγελμα του, πράγμα που αναγνωρίστηκε από ολόκληρο τον Ιατρικό κόσμο της πόλης, που δικαίως τον ανακήρυξε επίτιμο πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Καρδίτσας.

Αγαπητέ μου συμμαθητή και φίλε Γιάννη, όταν παίρνει διαβατήριο για τον παράδεισο, ένας καταξιωμένος, δίκαιος καλός και αξιόλογος άνθρωπος σαν και σένα, με το κλείσιμο του βιολογικού του κύκλου φθείρεται μεν το σώμα, αλλά παραμένει η ψυχή που τη συνοδεύουν πάντα οι καλές πράξεις  και η κοινωνική προσφορά που καθιστούν αναλλοίωτη τη μορφή του και έτσι παραμένει εσαεί αξέχαστη τόσο από τους δικούς του και τους  συγγενείς του, όσο και από τους πολλούς φίλους του.  Ας είναι αυτά τα γραφόμενα ένα αγιοκέρι στη μνήμη του. Τους μεγάλους  δεν τους κλαίμε αν φύγουν από τη ζωή, αυτούς τους φωτοστεφανώνει η ιστορία και μένουν αθάνατοι.

Αιωνία η μνήμη σου αγαπητέ μου Γιάννη.