ΧΡΙΣΤΟΣ Γ. ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ. Ένας εξαίρετος Μεσενικολίτης.

Γράφει ο Χρήστος Μηλίτσης

Αξίζει κάθε έπαινος στους πνευματικούς άνδρες, που πονούνε και αγαπάνε αυτόν τον ιερό χώρο που γεννήθηκαν, έζησαν και μεγάλωσαν, που αποφασίζουν από καιρό σε καιρό να αναταράξουν τα «λιμνάζοντα ύδατα», να ανασύρουν από τα περασμένα και να φέρουν στο φως της επικαιρότητας πρόσωπα και πράγματα των ηρώων μας, που αγωνίσθηκαν σκληρά, άλλοι με τη πέννα τους στο γραφείο και άλλοι με τη λαζαρίνα και το καριοφίλι στο μετερίζι, για να φέρουν στην Ελλάδα μας «το ποθούμενο»,όπως έλεγε ο Πάτρο-Κοσμάς ο Αιτωλός, την πολυπόθητη λευτεριά μας. Στη χορεία των αγωνιστών αυτών, ανήκει και αγαπητός και εξαίρετος εκπαιδευτικός φίλος συγχω ριανός μου κ. Χρίστος Κοτρώτσος, Ένας μεγάλος ανθρωπιστής και εξαίρετος επιστήμονας που τιμά το χωριό μας. Γεννήθηκε στο Μεσενικόλα το 1924. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια, όπως όλοι μας τότε μέσα στη φτώχια και την ανέχεια. Αποφοίτησε από το Δημοτικό Σχολείο του Χωριού και συνέχισε τις Γυμνασιακές του σπουδές στην Καρδίτσα. Πως όμως και με πια μέσα, που μας έδερνε η αναπαραδιά να αντικρύσει τη Πανεπιστημιακή Πόρτα; Και όμως με τη γρανιτένια θέληση του, τη μεγάλη επιμονή και υπομονή, με τη ελπίδα που ευτυχώς πρόλαβε και καπάκωσε η Πανδώρα και το θέλημα του Θεού, κατόρθωσε όχι μόνο να σπουδάσει, αλλά και να ανέλθει στα υψηλότερα κρατικά αξιώματα. Έτσι στη συνέχεια φοίτησε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στρατεύτηκε το 1947 και έγινε έφεδρος αξιωματικός. Υπηρέτησε στο 504 Τάγμα Πεζικού που στρατωνίζονταν στο Οροπέδιο Γρεβενών και στο Επταχώρι. Πήρε μέρος στις επιχειρήσεις το 1948 και τραυματίστηκε σοβαρά, έχασε το ένα του μάτι στο πόλεμο. Μετατάχτηκε σε κατάσταση πολεμικής διαθεσιμότητας με το Νόμο 4506/30 ως αξιωματικός, ανάπηρος πολέμου. Τιμήθηκε με το μετάλλιο του πολεμικού Σταυρού Γ΄ και με το παράσημο του Αργυρού Σταυρού μετά ξιφών. Το 1949 πήρε το πτυχίο της Θεολογίας και υπηρέτησε ως καθηγητής στο Γυμνάσιο Αρρένων Κορίνθου και στο παράρτημα του Γυμνασίου Παλαμά. Το 1952 διορίστηκε στο Β. Γυμνάσιο Αρρένων Καρδίτσας, από το οποίον μετατέθηκε στο μικτό Γυμνάσιο Νέας Φιλαδέλφειας το 1954. Μετεκπαιδεύτηκε στο διδασκαλείο Μέσης Εκπαιδεύσεως, στη Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή Αθηνών επί διετία από το 1963 -65 από όπου έλαβε το Παιδαγωγικό πτυχίο. Ταυτόχρονα σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών και έλαβε το πτυχίο της κλασσικής φιλολογίας. Το 1971 έγινε Διοικητικός Επιθεωρητής Μ.Ε. και υπηρέτησε στους Νομούς Λασιθίου Κρήτης και Πειραιώς. Ύστερα από επανάκρι ση το 1976 προήχθη σε Γενικό Επιθεωρητή Μέσης Εκπαίδευσης και τοποθετήθηκε στους Νομούς Πρέβεζας και Λευκάδας με έδρα την Πρέβεζα. Το 1979 μετατέθηκε στην Αθήνα ως Γενικός Επιθεωρητής Μ.Ε. Θεολόγων της Ανατολικής Αττικής- Ανατολικής Στερεάς και Νήσων. Τελικά το 1980 τοποθετήθηκε στη Α΄ Περιφέρεια Ανατολικής Αττικής ως προϊστάμενος Γενικός Επιθεωρητής και εισηγητής του Νομάρχου Ανατολικής Αττικής των περιφερειών Μέσης Εκπαίδευσης Α. Β. Γ. και Δ. Από τη θέση αυτή παραιτήθηκε το έτος 1982 όταν συνταξιοδοτήθηκε.

Ασχολήθηκε και με τη συγγραφή. ΄Εγραψε και γράφει άρθρα σε εφημερίδες και Περιοδικά και εξέδωσε τρία εξαίρετα πονήματα. «Πολεμικές Αναμνήσεις», «Γνωμικά Ανάλεκτα» και ύστερα από ακάματη, επίμονη και εμπεριστατωμένη έρευνα και μελέτη μας παρουσίασε πρόσφατα το νέο του πόνημα, που αναφέρεται στους «Λογάδες του Γένους». Με το υπέροχο, γλαφυρό και εξαίρετο αυτό πόνημα, που δημοσιεύτηκε σε τρεις συνέχειες στο τριμηνιαίο Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό

(Άγιος Σεραφείμ) που εκδίδει η Ιερά Μητρόπολης Θεσσαλιώτιδος και Φ.Φ. Αναφέρεται διεξοδικά στους λογάδες του Γένους, από το 1453 που έγινε η πτώση της Βασιλίδας των πόλεων από τους Οθωμανούς, μέχρι την ελπιδοφόρο επανάσταση του 1821, που χάρισε τη πολυπόθητη λευτεριά στο πολυβασανισμένο έθνος μας. Μια διαδρομή στις σελίδες του σπουδαίου αυτού πονήματος είναι επιβεβλημένη γιατί θα ξαναζωντανέψει στη μνήμη μας πρόσωπα, πράγματα και συγγράμματα σπουδαίων Ελλήνων που συντέλεσαν με τη βοήθεια του θεού στην Ανάσταση του Γένους. Σκοπός της συγγραφής του, όπως γράφει και ο ίδιος στον επίλογό του, είναι να επαναφέρει στη μνήμη μας τα γεγονότα του παλαιοτέρου ενδόξου παρελθόντος. Η πολυπροσεγμένη εργασία του αυτή, είναι μια τιμητική προσφορά αφιερωμένη στο Μακαριστό Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος και Φαναρίου-Φερσάλων Κυρόν-ΙΕΖΕΚΙΗΛ, που περιγράφει τη βιογραφία του, καθώς και τη μεγάλη προσφορά του στη πόλη της Καρδίτσας. Στη συνέχεια αναφέρεται σε όλους σχεδόν τους λαϊκούς και κληρικούς λογάδες του γένους, που είναι, όπως γράφει, οι επιφανείς και απαράμιλλοι σοφοί άνδρες, στους οποίους ανήκει η αιώνια τιμή, η δόξα και η ευγνωμοσύνη. Αναφέρεται επίσης στα Μοναστήρια, που υπήρχαν διάσπαρτα σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο και ιδίως στα απρόσιτα ορεινά των Άγραφων, που υπήρξαν εστίες πνευματικές, θρησκευτικά κέντρα, που μέσα στο σκοταδισμό, στη καταφρόνια, στα βάσανα και στην απελπισία κράτησαν ζωντανό το φρόνημα των Ραγιάδων και έγιναν καταφύγια τόσο των καπετανάτων, όσο και των λογάδων του Γένους. Αυτοί ήταν οι μορφωμένοι της εποχής που διέθεταν, όπως γράφει, την οξύνοια του πνεύματος και μπορούσαν να αντιλαμβάνονται και να μεταλαμπαδεύουν στο λαό κάθε φορά τα μηνύματα των καιρών τους. «Ήταν το φέγγος των έν σκότει υποδούλων». Την εξαίρετη αυτή εργασία του τη χωρίζει σε τρία κεφάλαια. Στο πρώτο μέρος, κάνει μια σύντομη βιογραφία, αρχής γενομένης από τους: Παλαιών Πατρών Γερμανό, τον Νικήτα Σταματελόπουλον (Τουρκοφάγον)  τον μπουρλοτιέρη των ψυχών Γρηγόριον Δικαίον (Παπαφλέσαν), τον εκ Δημητσάνης εθνομάρτυρα Γρηγόριον τον Ε' και τον κραταιό, νεότερο Λεωνίδα, όπως τον ονομάζει, οπλαρχηγό της Ρούμελης Αθανάσιο Διάκο. Στο Δεύτερο κεφάλαιο ασχολείται με τους: Ευγένιο Γιαννούλη, τον Αναστάσιο Γόρδιο, τους αδελφούς Λειχούδη από την Κεφαλληνία, το μεγάλο δάσκαλο του γένους Μεθόδιο Ανθρακίτη, τον Ηλία Μηνιάτη, που υπήρξε το καύχημα και το «σέμνωμα του γένους και της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας». Συνεχίζει με τον Νεκτάριο Τέρπο, τον Πατρο-Κοσμά τον Αιτωλό, που υπήρξε ο Προφήτης της εποχής εκείνης και γράφει αρκετά για τον Κερκυραίο Ευγένιο Βούλγαρη, που υπήρξε αρχιεπίσκοπος στη Χερσώνα της Ρωσίας. Αναφέρεται επίσης στον Αθανάσιο Πάριο και με το Νικηφόρο Θεοτόκη κλείνει το δεύτερο μέρος της εργασίας του. Στο τρίτο κεφάλαιο ασχολείται με τον Αδαμάντιο Κοραή, που υπήρξε πρωτεργάτης της Ανάστασης του ΄Εθνους, τον Γρηγόριο Κωνσταντά, τον Ζακυνθινό Γεράσιμο, τον Κωνσταντίνο Κούμα, Γεώργιο Κλεόβουλο, τον Άνθιμο Γαζή, τον Αθανάσιο Ψαλίδα, Δημήτριο Φιλιππίδη, Νεόφυτο Βάμβα, τον Κωνσταντίνο Οικονόμο εξ Οικονόμων και κλείνει την περισπούδαστη και επιμελημένη εργασία του με τον διαπρεπή λόγιο και συγγραφέα Γεώργιο Γεννάδιο. Ο αξιαγάπητος Χρίστος, υπήρξε ένας σπουδαίος εκπαιδευτικός που χάρις στο σφριγηλό του πνεύμα και στην πολυμάθεια του ανέβηκε στα ανώτερα αξιώματα της εκπαίδευσης και προσέφερε αρκετές και ανεκτίμητες υπηρεσίες στην Πατρίδα. Γι’ αυτό βραβεύτηκε με το μετάλλιο του πολεμικού Σταυρού Γ! και με το παράσημο του Αργυρού Σταυρού μετά ξιφών. Επίσης βραβεύτηκε από το Δήμο Ν. Φιλαδέλ φειας όπου διαμένει με το Βραβείο Άτταλος Β! Γνωρίζω ότι θα τον στενοχωρήσω με αυτά που γράφω, γιατί θα βρεθώ αντιμέτωπος με την μετριοφροσύνη του, αλλά τι να κάνω, δεν μπορώ να παραβλέψω την αλήθεια Είναι χωρίς υπερβολή ένα πραγματικό στολίδι, ένα λαμπερό διαμάντι, ένας αέναος φωτεινός φάρος για τον οποίον ο Μεσενικόλας, το χωριό του, πρέπει να νοιώθει υπερηφάνεια. Ειλικρινά τον Θαυμάζω και τον συγχαίρω με όλη μου την καρδιά.