Στις 16 του Ιούνη, στην αμφιθεατρική αίθουσα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στο Βόλο, έγινε η παρουσίαση του 14^ου τεύχους της μηνιαίας έκδοσης του περιοδικού ΜΑΓΝΗΣΙΑ, που εκδίδεται από την Εταιρεία Κοινωνικής Παρέμβασης και Πολιτισμού, (Ε.Κ.Π.Ο.Λ.) της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Μαγνησίας. Το τεύχος αυτό η Ε.Κ.Π.Ο.Λ το αφιέρωσε στους Καρδιτσιώτες της Μαγνησίας, που δρουν και εργάζονται στο Βόλο. Στη συγκέντρωση παραβρέθηκαν αρκετοί Καρδιτσιώτες. Προλόγισε ο πρόεδρος της Ε.Κ.Π.Ο.Λ. κ Βαγγέλης Ζαχαρόπουλος. Χαιρετισμό απηύθυναν ο Νομάρχης Μαγνησίας κ. Απόστολος Παπατόλιας και ο Νομάρχης Καρδίτσας, κ Φώτης Αλεξάκος. Στη συνέχεια μίλησε ο κ. Χρυσούλης Λαμπέρης που αναφέρθηκε στο ιστορικό της δημιουργίας της Λέσχης των Καρδιτσιωτών Μαγνησίας και ανέφερε ότι το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο εκλέχτηκε το 1996 με πρωτοστάτη  και πρώτο Πρόεδρο τον καταγόμενο από την Κερασιά Καρδίτσας κ Αντωνίου Δημήτριο, καθηγητή Ξένων γλωσσών, γνωστόν όχι μόνο στη Μαγνησία στην Καρδίτσα και στη Λάρισα, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Στη συνέχεια πήρε το λόγο ο εκλεκτός Δικηγόρος κ. Σωτήρης Γκανάτσιος, που είναι σημερινός πρόεδρος της Λέσχης, ο κ, Αντωνίου Δημήτριος και οι Πρόεδροι των τοπικών Συλλόγων των Καρδιτσιωτών που υπάρχουν και εδρεύουν στο Βόλο. Στο τέλος μίλησε ο εκλεκτός συνάδελφος (δάσκαλος) κ. Κώστας Λιάπης, που υπήρξε εμπνευστής και δημιουργός του περιοδικού και εργάζεται ανιδιοτελώς και με εθελοντική προσφορά για την έκδοση της ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ. Ο ακάματος αυτός εργάτης του πνεύματος, που έχει αφιερωθεί ολόψυχα στη συγγραφή αρκετών βιβλίων και ο οποίος κατά πάσαν πιθανότητα, όπως μου είπε, οι ρίζες της καταγωγής του βρίσκονται σε ένα από τα ορεινά χωριά της Καρδίτσας και για την αγάπη που δείχνει για τους Καρδιτσιώτες αξίζει να τον γνωρίσουμε

                    ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΑΠΗΣ.    Ο λάτρης και υμνητής του Πηλίου

  Το Ωραίο και πανέμορφο  Πήλιο, η Βρυσομάνα της μεγάλης και ποικίλης χλωρίδας, το ξακουστό βουνό, που ο ποιητής Παλαμάς το ονόμασε «βουνό βουνών καμάρι», η πατρίδα του μυθικού Χείρωνος Κενταύρου, που ήταν γιος του Κρόνου και της Φυλίρας, έχει δώσει στη χώρα μας διαχρονικά μεγάλους πνευματικούς άνδρες. ο Γιάννης Κορδάτος, ο Γρηγόριος Κωνσταντάς, ο Δημήτριος Φιλιππίδης, ο Άνθιμος Γαζής και τόσοι άλλοι που με τα συγγράμματα τους και τα έργα τους προσέφεραν μεγάλες υπηρεσίες στην Ελλάδα. Εκεί γεννήθηκαν μεγάλωσαν και έγραψαν αρκετά άρθρα με τη μελιστάλαχτη πέννα τους, από τα οποία γνωρίζουμε σήμερα, τα ιστορικά και όχι μόνον γεγονότα, που διαδραματίστηκαν διαχρονικά στη περιοχή του Πηλίου.

 Δεν λείπουν ακόμα και σήμερα οι αξιόλογοι πνευματικοί άνδρες  που γεννήθηκαν  στο Πήλιο και  δίνουν  με την παρουσία τους συνέχεια  στις επιδιώξεις και στους σκοπούς που απέβλεπαν εκείνοι όπως, ο υπέροχος λαογράφος Κίτσος Μακρής, αν και δεν κατάγεται από τη Μαγνησία, ο εξαίρετος Θωμάς Γεώργιος κ.α.λ. Στη χορεία αυτών που ξεχωρίζουν  ανήκει και ο πολυγραφότατος, ιστορικός, ερευνητής και λαογράφος, συγγραφέας. δάσκαλος Κώστας Λιάπης. Ο αγαπητός συνάδελφος, που γεννήθηκε, μεγάλωσε και ανδρώθηκε  στο Πήλιο, το οποίο αγάπησε παθολογικά και το έκλεισε μέσα στα φυλλοκάρδια του, πήρε από το 1955 τη σκυτάλη εκείνων στα στιβαρά χέρια του και εξακολουθεί με παρρησία και συνέπεια το έργο εκείνων.

Με χέρι οδηγημένο απ’ την απεραντοσύνη της αγάπης για το Πήλιο, που φωλιάζει στη ψυχή του, οδοπορεί, περιδιαβαίνει, ανακαλύπτει, σχεδιάζει  και δημιουργεί. Εμπνέεται από τη γενέτειρα του, τον Μεγάλο Αι-Γιώργη του Πηλίου, όπως τον ονομάζει στο πολυσέλιδο βιβλίο του, στον οποίον σαν καλλικέλαδο αηδόνι μέσα στα γραψίματα του τραγουδά με όλη τη δύναμη της αγάπης, όπως τραγουδά ο Ευριπίδης στις «Τρωάδες του». Χωρίς υπερβολές  είναι ένας ανοιχτομάτης  προικισμένος με  ερευνητικό, σπινθηροβόλο  πνεύμα, με μεγάλη διεισδυτική ικανότητα και βαθειά ενόραση.  Ενεργεί, βρίσκει,  επισημαίνει και καταγράφει  με παρρησία και σαφήνεια τους στόχους του.

Είναι ένα λαμπερό πνευματικό αστέρι, ένας ακάματος πνευματικός εργάτης που η βιβλιογραφία του, η δημοσιογραφική του εμβέλεια και η κοινωνική του προσφορά εξακτινώθηκε έξω από τα όρια της χώρας του Κενταύρου. ‘Έχει δώσει στη κυκλοφορία περισσότερα από 18 βιβλία. Όλα είναι σπουδαία, αξιόλογα, καλαίσθητα  και έχουν πλούσιο περιεχόμενο. Ξεχωρίζω το «Γλωσσικό ιδίωμα του Πηλίου» που έχει τιμηθεί με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών και τα ευχάριστα και πολυδιάβαστα βιβλία «Ώρες του Πηλίου» και « ο Μεγάλος Αϊ –Γεώργης του Πηλίου», που είναι και η ιδιαίτερη πατρίδα του.

Πρόσφατα έχει δώσει στη δημοσιότητα  άλλα τρία βιβλία, με τους τίτλους. «Ο καπετάν Κώστας Γαρέφης» το «Πήλιο» με υπότιτλους αναδρομές - καημοί –εξομολογήσεις, και τα «Παλιόκασρα του Πηλίου». Για όλα αυτά έχουν κάνει ευμενέστατες κριτικές στη Βολιώτικη εφημερίδα Θεσσαλία, ο εκλεκτός συγγραφέας φιλόλογος καθηγητής κ. Νικόλαος Μπαζιάνας, και ο συνάδελφος δάσκαλος και πολυγραφότατος συγγραφέας κ. Θωμάς Γεώργιος.

Αισθάνομαι αδύναμη τη πέννα μου και θα χρειαζότανε αρκετός χρόνος να περιγράψω τα όσα πλείστα γραψίματα έχει δημοσιεύσει  στη Θεσσαλία και σε πολλές άλλες εφημερίδες και περιοδικά με λογοτεχνικά ιστορικά, λαογραφικά, και λοιπά θέματα γλωσσολογίας. Ο Κώστας Λιάπης υπήρξε σε όλη τη ζωή διαχρονικά αρχιτέκτονας της έκφρασης, ένα πολυτάλαντο και ανήσυχο πνεύμα. Ερευνητής, ζωγράφος, λαξευτής και γλύπτης του λόγου  Με ακατάβλητη υπομονή, επιμονή και συνέπεια, ιχνηλατεί το υλικό  μέσα απ’ τα γραπτά μνημεία, από παραδόσεις, χρονολογίες και επιγραφές που βρίσκει, ερευνώντας μια πλούσια βιβλιογραφία για να αποδείξει, θεμελιώσει και τεκμηριώσει  τη Πηλιωρίτικη ιστορία, παλιά και σύγχρονη  που ξεδίπλωσε η συγγραφή του.

 Δεν φείδεται κόπων και μόχθων. Με το μαγνητόφωνο στο χέρια περπατάει ασταμάτητα μερόνυχτα σε δύσβατα μονοπάτια, στενορύμια, και ανηφοριές μέσα στα τσουχτερά κρύα του χειμώνα και πνίγεται στον ιδρώτα με τον καύσωνα του Καλοκαιριού, μέσα σε αντίξοες συνθήκες και όμως εργάζεται ασταμάτητα. Δεν λύγισε ποτέ του. Αντιστάθηκε, Παρέμεινε άτρομος, θαρραλέος, υπομονητικά  για να συλλέξει πληροφορίες  και ν’ αναστήσει μέσα από τα ερείπια των κάστρων ζωντανή  την ιστορία της πηλιορείτικης ζωής, την ιστορία του Πηλίου, το οποίο αγάπησε παθολογικά  και δέθηκε μαζί του.

Με τα εκλεκτά συγγράμματα του και τις σπουδαίες άλλες διάφορες κοινωνικές μελέτες του και συνεισφορές, ο εκλεκτός δάσκαλος Κ. Λιάπης έχει βραβευτεί  σε πολλούς Πανελλήνιους και πανθεσσαλικούς διαγωνισμούς, που εκτός των άλλων τιμά  στο έπακρο το δάσκαλο. Θυμάμαι τώρα, τα λόγια που μου είπε  κάποτε ο κ. Γεώργιος Σταμπολής, που υπήρξε τότε πρόεδρος του Συλλόγου των Ελλήνων Λογοτεχνών και  που με ζήτησε να με συγχαρεί για μια κριτική που δημοσιευσα το1949 στο Θεσσαλικό Μέλλον των Αθηνών για το βιβλίο του, που μου είχε στείλει. το «Δειλινό στα Ελληνικά Ακρογιάλια» και που έχει σχέση με το κάθε Δάσκαλο.  «Δάσκαλε-είπε τότε- τα πάντα συγυρίζεις και συνταιριάζεις. Στόχο σου το καλό, το ωραίο, το τέλειο, γιατί η ψυχή σου ανεβαίνει  ψηλά και διευρύνει τον ορίζοντα  του οπτικού σου πεδίου».

Αυτό συνταιριάζει απόλυτα με το εκλεκτό συναδελφο  Κ. Λιάπη. Που εκτός από το πολύτιμο συγγραφικό του έργο  έδωσε και δίνει το παρόν στη πνευματική και πολιτιστική ζωή του τόπου. Συμμετέχει σε Συνέδρια και σε δημόσιες συζητήσεις  παίρνει μέρος σε συνεδριάσεις  και συμπόσια που έχουν σχέση  με τη τοπική ιστορία τη λαογραφία και τον πολιτισμό. Περαιώνοντας, θα το γράψω, γιατί το νιώθω, αν και γνωρίζω ότι θα βρεθώ αντιμέτωπος με τη ταπεινοφροσύνη του, ότι είναι πράγματι μια απ’ τις κορυφαίες προσωπικότητες της Μαγνησίας,  που τιμά ιδιαιτέρα  το χωριό του το Μεγάλο Ιωάννη  του Πηλίου, όπως τον αποκαλεί, τόπο που γεννήθηκε και αντρώθηκε και που πρέπει να είναι περήφανο γι’ αυτόν, αλλά και τη Μαγνησία και όχι μόνο.

 Η όλη αυτή  συγγραφική του εργασία είναι μια αξιέπαινη προσπάθεια και ένα τρανό παράδειγμα προς μίμηση, που πρέπει  να υιοθετήσουν οι εκπαιδευτικοί της πατρίδας μας, ώστε να φωτιστούν και να  οδηγηθούν να γράψουν  την ιστορία  και τα λαογραφικά δρώμενα της περιοχής που γεννήθηκαν, ή εργάζονται και ζουν, για να συμπληρωθεί κάποτε  η πραγματική, η αληθινή ιστορία του Έθνους μας και να διατηρηθούν όπως τα κληρονομήσαμε απ’ τους προγόνους μας τα ήθη και έθιμα του λαού μας, που κινδυνεύουν με την παγκοσμιοποίηση να χαθούν.