O ΜΕΣΕΝΙΚOΛΑΣ

 Πέρασαν χρόνια και καιροί, που κάποτε γυρνώντας

Φιλόπονος κι’ εργατικός, κάποιος Μεσχέ – Νικόλας

καθάριο Ελλήνων γέννημα, των Αχαιών αγγόνι

που του Σουλτάνου ξέφυγε την άπονη αγχόνη.

Σ’ αυτόν τον τόπο έφτασε, κι’ άνοιξε η καρδιά του

απ’ την περίσσια ομορφιά, τα γάργαρα νερά του

τα πλατανοϊσκιώματα, του ήλιου τη λαμπράδα

του σταφυλιού το άρωμα, του μούστου τη γλυκάδα.

Κι’ αφείδωλα εσκόρπισε, τα ολόχρυσα πουγκιά του

περίλαμπρο έχτισε χωριό τού 'δωσε τ’ όνομά του.

                Φτιάχνει χιλιάδες πρόβατα, φτιάνει χιλιάδες γίδια

κι’ απλώνει μπρος στα πόδια του περίλαμπρα στολίδια.

Μακριά ως τ’ ακρορέματα, τ’ αμπέλια τα δροσάτα

που καν’ σταφύλια κέρινα, γλυκά κρασιά μοσχάτα.

Δω κατεβαίναν κ’ οι Θεοί, να πιουν και να μεθύσουν

κι’ ομορφιές μ’ απλοχεριά στο τόπο να σκορπίσουν.

Και ζήσανε οι γιοι του εκεί, απ’ το μεγάλο πλούτο

γίναν στο κόσμο ξακουστοί , για το κρασί και μούστο.

Μεθύστηκαν στις ομορφιές, γεύτηκαν τα καλά του.

             κι’ αφήσανε αθάνατο να μείνει τ’ όνομα του.