ΤΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΤΥΡΝΑΣ
Θύμησες κατοχής
Όταν σχηματίστηκε η Π.Ε.Ε.Α, εκτός των άλλων ένα από τα κύρια μέτρα που έλαβε, ήταν να ανοίξουν όλα τα σχολεία που βρίσκονταν στις ελεύθερες περιοχές. Επειδή όμως υπήρχε έλλειψη διδακτικού προσωπικού καλούσε νέους που είχαν τελειώσει το Γυμνάσιο και τους έστελνε για βραχυχρόνια εκπαίδευση στο Παιδαγωγικό Φροντιστήριο της Τύρνας, με την προοπτική αργότερα να τους ξανακαλέσει για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Αυτό έγινε το Καλοκαίρι του 1944 και διήρκησε δυο μήνες περίπου. Στο Φροντιστήριο ήταν Διευθύντρια η διεθνούς φήμης Παιδαγωγός Ρόζα Ιμβριώτη. Το διδακτικό προσωπικό αποτελούνταν, εκτός από τη Ρόζα που δίδασκε παιδαγωγικά και ψυχολογία, από το φιλόλογο καθηγητή Νίκο Παπαχατζή, γνωστό συγγραφέα αρχαιολογικών Θεμάτων που δίδασκε φιλολογία και το Φιλόλογο Ζορμπά, από τη Λαμία, τον Οδυσσέα Μπάτση από τα Τρίκαλα, το Μενέλαο Μούστο από το Λαμπερό που δίδασκε ειδική διδακτική, το Γιώργο Πέτσα από την Καρδίτσα που ήταν Δ/ντης του Πειραματικού Σχολείου και το δάσκαλο Μπαρμπουνάκη. Επίσης στο διδακτικό προσωπικό συγκαταλέγονταν ο Βουνεσιώτης Ζωγράφος Γιολδάσης και ο Κώστας Θεσσαλός που δίδασκαν σχέδιο και Ζωγραφική.Τα μαθήματα που διδάσκονταν ήταν Παιδαγωγική, ψυχολογία, φιλοσοφία, Ιστορία, πρακτικές ασκήσεις, σχέδιο καλλιτεχνικά και ζωγραφική. Η διδακτική ύλη ήταν περιορισμένη μέσα στα πλαίσια του μικρού χρονικού διαστήματος που λειτούργησε η Σχολή. Οι μαθητές ανέρχονταν συνολικά στους 107 στη λήξη των μαθημάτων, ενώ στην αρχή ήταν μόνο 85. Το προσωπικό έμεινε σε σπίτι που βρίσκονταν μέσα σε ελατόδασο. Οι μαθητές διέμειναν τρεις -τέσσαρες μαζί σε σπίτια του χωριού. Από τους μαθητές θυμούμαι Το Μήτσιο Καραγατσούλη απ’ την Αγχίαλο, το Δημήτρη Τσιάτσιο απ’ τη Ραχούλα, Τον Απόστολο Αναγνώστου απ’ την Αργαλαστή, τον Κώστα Παπασταματίου απ’ το Προμύρι, τον Απόστολο Ζαχαράκη απ τις βόρειες Σποράδες, Τη Βαγγελίτσα Παπά από το Βόλο, τη Φρόσω και την Ελένη Διανελάκη από το Βόλο, το Σπύρο Ευαγγελίδη από την Τσαγκαράδα, το Φίλιππο Σμπόρο από το Βόλο, τη Δήμητρα Σολωμού, Αλίκη Μουρτσούκου, και Άννα Καναβού απ’ την Καρδίτσα. Τον Μενέλαο Δερβένη και το Σταύρο Κουτμάνη. Μερικούς από αυτούς τους ξανασυνάντησα σαν σπουδαστές αργότερα στην Παιδαγωγική Ακαδημία Λαρίσης. Σχετικά με τη ζωή και τις σπουδές στο Φροντιστήριο η Ρόζα Ιμβριώτη στο περιοδικό Επιθεώρηση έγραφε. «Τα παιδιά στεγάστηκαν σε διάφορα σπίτια. Το προσωπικό μαζεύτηκε σε ένα μικρό ωραίο σπίτι, μέσα στα έλατα, μπροστά σε ένα θαυμάσιο Φαράγγι. Όλοι γύρω μας παραστέκουν. Ο Κίσσαβος συνταγματάρχης του Ε.Λ.Α.Σ, δάσκαλος το επάγγελμα, όλο με παίρνει τηλέφωνο και με ρωτάει για την υγεία μας. Μας στέλνει γιατρό. Ο Μπαρπουνάκης δάσκαλος κι’ αυτός γίνεται φύλακας Άγγελος του Φροντιστηρίου. Στέλνει και όλο στέλνει από διδακτικό υλικό ως τα καλύτερα φαγώσιμα κι όλο μας δίνει συμβουλές. Ο Πέτρος Κόκκαλης καθηγητής Πανεπιστημίου, μας κόβει συσσίτιο αξιωματικού και μας φροντίζει. Στέλνουν και περίφημους συνεργάτες. Φτάνει η Ξένη διπλωματούχος της Σορβόννης για το μάθημα της Ψυχολογίας. Φτάνει ο Ν. Παπαχατζής αρχαιολόγος για την ιστορία. Έρχονται οι καλύτεροι δάσκαλοι της Περιφέρειας. Ο Μενέλαος Μούστος, η Αδαμίδου, προς το τέλος φτάνει και ο Ζωγράφος Θεσσαλός. Μα το καμάρι του Φροντιστηρίου είναι το ανθρώπινο υλικό, οι σπουδαστές μας και οι σπουδάστριες, στην αρχή 85 και στο τέλος 107. Βλέπω γύρω μου τα νιάτα που έρχονται ύστερα από εφιαλτικά γεγονότα που γίνηκαν στην περιοχή τους, που έχουν καταματωμένα τα πόδια τους και αμυχές στα χέρια και στο πρόσωπο, που κρύφτηκαν σε φαράγγια και σε χαντάκια στις δημοσιές που πέρασαν την επικίνδυνη ζώνη, που τη θέρίζαν οι Γερμανοί και που γλίτωσαν από αλλεπάλληλα μπλόκα ώσπου να φθάσουν στην Τύρνα περπατώντας 10 και 15 μέρες. Βλέπω αυτά τα νιάτα να με κοιτάζουν με φρέσκια και παλικαρίσια μάτια γεμάτα εμπιστοσύνη. Όλοι και όλες είναι τελειόφοιτοι του Γυμνασίου ή σπουδαστές Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Είναι προ πάντων κι’ αυτό το λένε με περηφάνια ΕΠΟΝΙΤΕΣ». Η φοίτηση στο Φροντιστήριο διήρκησε δυόμισι μήνες περίπου. Μετά την λήξη των μαθημάτων, οι σπουδαστές εξετάσθηκαν και πήραν το πτυχίο τους και διορίστηκαν σε σχολεία της περιφέρειας τους. Οι περισσότεροι από αυτούς μετά την απελευθέρωση συνέχισαν τις σπουδές σε Παιδαγωγικές Ακαδημίες και ακολούθησαν το επάγγελμα του δασκάλου. Αρκετοί από τους σπουδαστές της Τύρνας συνελήφθησαν στο διάστημα του εμφύλιου σπαραγμού και υπέστησαν τα πάνδεινα από τις παρακρατικές οργανώσεις και άλλοι πάλι εξορίστηκαν από το επίσημο Κράτος. Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε. Το κράτος ύστερα από μισόν αιώνα αναγνώρισε επίσημα την Εθνική Αντίσταση. Η γενιά των αγωνιστών κοντεύει να εξαφανισθεί και όμως δυστυχώς ακόμα και σήμερα υπάρχουν νοσταλγοί του παρελθόντος της καταραμένης εκείνης εποχής. Δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι υπήρξε Εθνική Αντίστάση, γιατί δεν την έζησαν. Δημοκρατία έχουμε και είναι δικαίωμα του καθ’ ενός να πιστεύει ότι θέλει. Ωστόσο, πιστεύω, ότι κανείς τώρα δεν έχει το δικαίωμα να ξεθάβει γεγονότα από τα περασμένα εκείνα χρόνια του εμφυλίου σπαραγμού, να ξύνει παλιές πληγές που με το πέρασμα του χρόνου έχουν κλείσει και να ξανασπείρει τη διχόνοια το μεγάλο ελάττωμα της φυλής μας. Η νέα γενιά, έχει το δικαίωμα και πρέπει να ζήσει ειρηνικά, απηλλαγμένη από διχόνοιες, μίση και πάθη που μας τα σπέρνουν οι ξένοι και τα θερίζουμε εμείς. Η νέα γενιά πρέπει να έχει διαχρονικά για πυξίδα έργα που υποβοηθούν στην πραγμάτωση της ειρήνης, της ομόνοιας, της αγάπης και όχι μίση και διχόνοιες. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσει τη σοφή λαϊκή παροιμία» η Ομόνοια χτίζει σπίτι και η διχόνοια το γκρεμίζει
