|
Γιώργος Κρανιάς: Η γιορτή Κρασιού Μεσενικόλα, το ΤΟΕΒ και άλλα ...δαιμόνια !!! |
|
|
Η γιορτή μας δεν είναι μια όποια γιορτή.
Ασφαλώς πρόκειται για την σπουδαιότερη πολιτιστική εκδήλωση του χωριού μας αλλά και μία από τις σημαντικότερες της Θεσσαλίας.
Πραγματοποιείται αδιάλειπτα τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια και πέρασε από πολλά στάδια.
Κατ' αρχήν πρέπει να αποδώσουμε την πρέπουσα ευγνωμοσύνη στον αείμνηστο Χρυσούλη Κορώνη και στο τότε κοινοτικό συμβούλιο που ξεκίνησαν αυτή την ιστορία. Αλλά και στην συνέχεια οι κοινοτικές αρχές του χωριού μας κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες για να διατηρηθεί και να αναπτυχθεί ο θεσμός αυτός που σήμερα αποτελεί σημαντικό κίνητρο για να επισκεφθούν το χωριό μας το καλοκαίρι οι απανταχού Μεσενικολίτες αλλά και ξένοι άνθρωποι με πρωταγωνιστές τους νέους ανθρώπους.
Όχι, η πορεία της γιορτής δεν ήταν μια ευθύγραμμη κίνηση χωρίς δυσκολίες και σκαμπανεβάσματα.
Κομβικό σημείο αποτέλεσε η κατάργηση της κοινότητας Μεσενικόλα και η ένταξή της στον δήμο Πλαστήρα. Ο δήμος Πλαστήρα ως διάδοχη κατάσταση και φυσική συνέχεια της κοινότητας θα έπρεπε κανονικά να αναλάβει την διοργάνωση της γιορτής, κάτι που δεν συνέβη. Ίσως και οι Μεσενικολίτες να μην ήθελαν να δώσουν την διοργάνωση της γιορτής σε "ξένους".
Έτσι το βάρος έπεσε στο τοπικό συμβούλιο και τον πολιτιστικό σύλλογο του χωριού μας.
Ξεκίνησε λοιπόν μια νέα περίοδος το 1999 όταν πρόεδρος του χωριού ήταν ο Κώστας Τσιλιώνης. Χωρίς ούτε μια δραχμή αρχικό κεφάλαιο βάλαμε το κεφάλι στον "τρουβά" και στηριζόμενοι στην εθελοντική προσπάθεια και με όπλο τον ενθουσιασμό και την αγάπη για το χωριό μας τα βγάλαμε πέρα αρχίζοντας σιγά σιγά να δημιουργούμε και ένα κεφάλαιο που ήταν μαξιλάρι ασφαλείας. Η προσπάθεια συνεχίστηκε και επί προεδρίας Αντώνη Σκαμαγκούλη, στο τέλος της οποίας είχε συγκεντρωθεί ένα ποσό περί τα δέκα εννέα χιλιάδες ευρώ.
Δυστυχώς η επόμενη οκταετία εξανέμισε το ποσό αυτό. Οι αιτίες ήταν ίσως πολλές αλλά το μόνο που έχει σήμερα αξία είναι να εντοπίσουμε τα λάθη που ασφαλώς έγιναν τότε ώστε να διδαχθούμε από αυτά και να μην τα επαναλάβουμε.
Φθάσαμε έτσι στην θητεία του Τάσου Καλλιά οπότε έπρεπε και πάλι να ξεκινήσουμε από το μηδέν. Ευτυχώς ο πολιτιστικός σύλλογος με πρόεδρο τον Γιάννη Καρασιώτο είχε καταφέρει συγκεντρώσει τότε ένα ποσό περί τα επτακόσια πενήντα ευρώ και επίσης η Ένωση Μεσενικολιτών Αθήνας συνέβαλλε και αυτή με ένα ποσό τετρακοσίων ευρώ. Με την συμβολή και των οινοπαραγωγών που διέθεσαν μέρος των κρασιών, αλλά και επιπλέον χρημάτων που διέθεσε ο πολιτιστικός σύλλογος με πρόεδρο πια τον Χρήστο Γιαννακόπουλο βγήκαν πέρα οι υποχρεώσεις εκείνης της γιορτής που ήταν η αρχή μιας νέας περιόδου. Ξαναγυρίσαμε πάλι στον εθελοντισμό με πρωτοπόρο τον πρόεδρο της κοινότητας, χαμηλώσαμε την τιμή του εισιτηρίου, φέραμε όσο γίνονταν πιο ποιοτικούς καλλιτέχνες και η γιορτή άρχισε να ανεβαίνει και πάλι. Σε εμένα προσωπικά έγινε η τιμή να ασχοληθώ με τα οικονομικά της γιορτής.
Μέσα στα επόμενα τρία χρόνια με την συνεργασία του κοινοτικού συμβουλίου και του πολιτιστικού συλλόγου, πάντα με συνετή διαχείριση των χρημάτων, αλλά και την χωρίς όρια πολλές φορές εθελοντική εργασία των προέδρων και των μελών των διοικητικών συμβουλίων της κοινότητας και του συλλόγου, αλλά και άλλων συγχωριανών, βγήκαν πέρα όλες οι υποχρεώσεις και δημιουργήθηκε και πάλι ένα μαξιλάρι οκτώ χιλιάδων ευρώ. Μέσα στα χρήματα αυτά περιλαμβάνονται τρεις χιλιάδες ευρώ που έδωσε ο συγχωριανός μας Κώστας Ηλία Κάτσιανος και εξακόσια ευρώ που έδωσε συνολικά η Ένωση Μεσενικολιτών Αθήνας. Σπουδαία ήταν η συνεισφορά των επαγγελματιών Μεσενικολιτών και όχι μόνο, που μέσω του έντυπου προγράμματος της γιορτής συνέβαλαν επίσης με ένα ποσό που ανέρχεται στις δύο έως δυόμισι χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο. Και όλο αυτό δεν θα ήταν εφικτό, αν δεν ξόδευε πολλές ώρες δουλειάς χωρίς αμοιβή για τον σχεδιασμό του φυλλαδίου ο Χρήστος Βασιλάκος και χωρίς την συμβολή της Βάσως Ψημμένου που μαζί τρέξαμε στους επαγγελματίες της Καρδίτσας. Μόνο έτσι μπορέσαμε να πετύχουμε στον σκοπό μας.
Το 2014 όμως δεν ήταν μια κομβική χρονιά μόνο για την γιορτή, αλλά και για το ΤΟΕΒ. Το ΤΟΕΒ για όσους δεν γνωρίζουν ήταν ένας οργανισμός που ύδρευε την αμπελουργική ζώνη. Γράφω ήταν, γιατί το 2014 περιήλθε σε οικονομικό αδιέξοδο με αποτέλεσμα ένα σπουδαίο έργο να εγκαταλειφθεί στην λεηλασία και στην φθορά του χρόνου. Θα το ξαναθυμηθούμε βέβαια όταν θα έχουμε ξηρασία, αλλά τότε θα είναι πολύ αργά.
Αλλά πώς φτάσαμε στο οικονομικό αδιέξοδο;
Τα έσοδα του ΤΟΕΒ προέρχονταν από τις καταβολές των "ποτιστικών" αλλά και των "παγίων" λόγω υπεραξίας όλων των κτημάτων που βρίσκονται στην ζώνη που υδρεύεται. Πρακτικά όμως πάγια πλήρωναν μόνο όσοι πότιζαν και ελάχιστοι άλλοι ευσυνείδητοι. Μάλιστα ορισμένοι που πότισαν αρνήθηκαν να καταβάλουν ακόμα και τα ποτιστικά. Η κατάσταση αυτή είχε σαν συνέπεια να μείνει ένα μεγάλο χρέος προς την ΔΕΗ το οποίο συν τω χρόνω αυξάνονταν και κατέληξε στο ποσόν των εξήμισι περίπου χιλιάδων ευρώ, με αποτέλεσμα η ΔΕΗ να ξεκινήσει νομικές διαδικασίες κατά των πρώην μελών των διοικήσεων του ΤΟΕΒ. Μπροστά στην κατάσταση αυτή έγινε μια προσπάθεια και μαζεύτηκαν περίπου από παλιές οφειλές δυόμιση χιλιάδες. Τα μέλη του κοινοτικού συμβουλίου προκειμένου να σταματήσουν οι νομικές διαδικασίες της ΔΕΗ κατέβαλαν και ένα ποσό τριών χιλιάδων που προέρχεται από τα έσοδα της γιορτής κρασιού. Το θέμα συζητήθηκε έντονα στην τακτική γενική συνέλευση του συλλόγου, όπου προτάθηκε και τελικά έγινε πράξη να συμβάλουν επί πλέον οικονομικά οι οινοπαραγωγοί που δίνουν κρασιά στη γιορτή και έτσι το πρόβλημα με την ΔΕΗ πλέον φαίνεται πως τελειώνει εδώ.
Πιστεύω πως με την καλή συνεργασία της κοινότητας με τον σύλλογο θα βρεθεί τρόπος να ανακτηθεί και το ποσό των τριών χιλιάδων ευρώ. Θα έπρεπε κατ' αρχήν να φιλοτιμηθούν όσοι χρωστούν ποτιστικά να τα καταβάλουν.
Από κει και πέρα απομένει το πρόβλημα της λειτουργίας του ΤΟΕΒ. Θα ρθουν σίγουρα και ξηρικές άνυδρες χρονιές και είναι κρίμα ένα τέτοιο έργο να μείνει να καταστραφεί. Η κοινότητα πρέπει να ζητήσει από τον δήμο να προχωρήσει σε μελέτη για να βρεθεί τρόπος το νερό του "Αποσκίτη" ή νερό από αλλού να διοχετεύεται στο δίκτυο χωρίς να χρειάζεται η υπερβολική κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία ήταν άλλωστε και η βασική αιτία όλης αυτής της κατάστασης.
Ο αντίλογος είναι πως πια το χωριό ήδη πέθανε και πως σε λίγο δεν θα υπάρχει κανένας για να καλλιεργήσει.
Όμως απ' την άλλη η ζωή μας διδάσκει πως σίγουρα νικημένοι είναι μόνο αυτοί που δεν προσπάθησαν, που δεν αγωνίστηκαν.
Στο χωριό μας έχουμε από παλιά παραδείγματα σπουδαίων έργων, που έγινε κατορθωτό να πραγματοποιηθούν μόνο και μόνο επειδή υπήρξαν άνθρωποι με όραμα, που έβαλαν στην άκρη το προσωπικό τους συμφέρον και αγωνίστηκαν για το κοινό καλό.
|
