ΣΤΟ ΘΕΣΣΑΛΟ ΑΓΡΟΤΗ.

Αδιάκοπα δουλεύεις νύχτα, μέρα

Αγρότη Θεσσαλέ, με τη σειρά

στον ίδρωτα, στη δούλεψη, στο κόπο

συ βρίσκεις τη μονάκριβη χαρά.

Ξυπνάς, όταν στη Δύση γέρνει η πούλια

Προτού μαζέψει η νύχτα στη ποδιά

τα’ αστέρια της, σκορπάς τα νυχτοπούλια

και τρέχεις τραγουδώντας στη δουλειά.

Σε βλέπω κει πνιγμένο στο σκοτάδι.

Πριν το χαμόγελο γλυκάνει της αυγής.

Με μάτια ονειροπόλα και με χάδι

τα βόδια στο χωράφι να οδηγείς.

Και σέρνουνε τ’ αλέτρι κει δεμένα

αργοβαδίζοντας τα βόδια στο ζυγό.

Δουλεύουνε τη γη που μ’ ανοιγμένα

τα στήθη της σκεπάζει το καρπό.

Κι’ αγάλι στο χωράφι το προσήλιο

ολόμεστο τα στάχυ θ’ απλωθεί.

Δαρμένο, ζυμωμένο με το ήλιο

και το δικό σου ιδρώτα θα ψηθεί.

Το βλέπεις με τ’ ακούραστο το μάτι

που λάμπει απ’ την έγνοια της δουλειάς

με σπόρο να μεστώνει το δεμάτι

πλεγμένο σε κουσάνα θημωνιάς.

Και φτάνει πριν κατέβει το σκοτάδι

ένα χαμόγελο γλυκό, ζωγραφιστό

να χύσει με το ηλιόγερμα το βράδυ

στην όψη σου χρυσάφι αναλυτό.

Είναι το γέννημα εκείνο και το θρέμμα.

Του τίμιου κόπου, του ιδρώτα η πληρωμή

Αγρότη Θεσσαλέ δεν είναι ψέμα

Χαρίζεις στην Ελλάδα το ψωμί.