Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

Γράφει ο Χρήστος Μ. Μηλίτσης

Τη Δεύτερη Κυριακή του Μάη γιορτάζει η μητέρα.H γιορτή της μητέρας έχει την αρχή της στην αρχαία Ελλάδα. Γιορτάζονταν τότε σαν μητέρα η μάνα γαία (γη), που με την αφθονία των αγαθών της έδινε τη διατήρηση της ζωής στους ανθρώπους. Αργότερα σαν μητέρα γιόρταζαν την κόρη της γαίας την Ρέα, σύζυγο του Κρόνου και μητέρα του Δία που τη λάτρευαν σαν θεά της γονιμότητας. Με την επικράτηση του Χριστιανισμού και την απόρριψη του δωδεκαθέου τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Στον πόλεμο των Αμερικανών μεταξύ Βορά και Νότου η μητέρα της Αμερικανίδας Δασκάλας ΑΝΝΑΣ ΤZΡΒΙΣ εργάστηκε σκληρά και πρόσφερε αρκετά και γι’ αυτό το λόγο για να τιμήσει τη μητέρα της, υπήρξε η αφορμή να καθιερωθεί, η γιορτή της μητέρας πρώτα στην Αμερική και αργότερα σε όλα τα κράτη του Δυτικού κόσμου. Από το 1928-29 ο εορτασμός της ημέρας της μητέρας γιορτάστηκε και στη χώρα μας στις 2 του Φλεβάρη πρώτη φορά για να συνδυαστεί με τη γιορτή της Υπαπαντής που γιορτάζεται η Παναγία μας. Το 1960 καθιερώθηκε διεθνώς ημέρα εορτασμού της μητέρας η Δεύτερη Κυριακή του Μάη Μεγάλο όνομα η μητέρα. Η πιο ωραία, η πιο μεγάλη και μαγική λέξη. Μητέρα υπήρξε η Παναγία μας, που έφερε στο κόσμο το Χριστό, να μεταδώσει στον άνθρωπο την αγάπη, την αλληλεγγύη, την ισότητα και την αδελφοσύνη και να τον σώσει απ’ το προπατορικό αμάρτημα, χαρίζοντας τον με το Σταυρικό του Θάνατο την Αθανασία. Η μητέρα ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή και έθνος, είναι ο στυλοβάτης της οικογένειας και ο δότης και συνεχιστής της ζωής στο πλανήτη μας. Αυτή κλίνει μέσα στη καρδιά της την απεραντοσύνη της αγάπης την οποίαν κανείς δεν έχει το δικαίωμα να την αμφισβητήσει. Η αγάπη είναι εκείνη που φέρνει τη γαλήνη στον άνθρωπο, την ειρήνη στο κόσμο, μαλακώνει και εξαγνίζει τη ψυχή και σφυρηλατεί τη φιλία ανάμεσα στους ανθρώπους, στους λαούς και στα Έθνη. Αυτή είναι το στολίδι των θεών και των ανθρώπων κατά τον Πλάτωνα. Με την απεριόριστη αγάπη μεγαλώνει κάθε μητέρα το παιδί της και θυσιάζεται γι’ αυτό. Μπροστά στο κίνδυνο η μάνα όσο αδύναμη και αν είναι, ποτέ δεν φοβάται, ποτέ δεν δειλιάζει, ποτέ δεν εγκαταλείπει το παιδί της. Aκoύει τους κτύπους της καρδιάς της και ρίχνεται σε σκληρό και άνισο αγώνα, να το φυλάξει από κάθε κίνδυνo. πολλές φορές μάλιστα αυτοθυσιάζεται. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που συχνά ακούμε και βλέπουμε γύρω μας μέσα στη κοινωνία που ζούμε. Θυμήθηκα τώρα αυτό που μετέδωσε προ καιρού το Πρακτορείο της Κένυα. Στο χωριό Νανάγκι, που βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Τάνα, μια μητέρα πάλεψε αρκετή ώρα να αποσπάσει από τα δόντια ενός κροκόδειλου το κοριτσάκι της. Τελικά το κατόρθωσε με τη βοήθεια κάποιας άλλης, που κτύπησε στα μάτια το θεριό και το ανάγκασε να εγκαταλείψει τη δεκάχρονη κορούλα Πάλεψε και έσωσε το παιδί της, όπως θα έκανε σε μια παρόμοια περίπτωση κάθε μητέρα. Η μητέρα είναι το αγιότερο ζωντανό πλάσμα. Είναι τόσο απλή, τόσο ευγενική, και στοργική που μοιάζει με τι αγιοκέρι που καίγεται και λιώνει ασταμάτητα για να φωτίσει το δρόμο που πρέπει να διαβεί το παιδί της. Αυτή θα δώσει το Δεσπότη, τον παπά, τον κληρικό, που θα καθοδηγήσει και θα φωτίσει τον άνθρωπό, να περπατήσει στο δρόμο του θεού. Αυτή θα δώσει τον επιστήμονα, το δάσκαλο, τον πολιτικό τον Κυβερνήτη, τους ανθρώπους που θα στελεχώσουν την αυριανή κοινωνία. Στη μητέρα χρωστάμε όχι μόνο τη ζωή μας, αλλά και τη σταδιοδρομία μας ακόμη. Ότι είμαι, ή ότι ελπίζω να γίνω, το χρωστώ στη μητέρα μου, έλεγε ο Αβραάμ Λίλκολν. Ποιος τρέχει να με βοηθήσει όταν πέφτω; Ποιος θα μου πει μια ιστορία να ξεχάσω; ποιος θα φιλήσει το μέρος που πόνεσα για να γιάνει; η μητέρα λέγει ο ΤΕΥΛΟΡ. Τη μητέρα όλοι μας, μικροί μεγάλοι στις δύσκολες στιγμές επικαλούμεθα.«Μάνα κράζει το παιδάκι, μάνα ο νιος και μάνα ο γέρος».Ποιος λοιπόν μπορεί να απαρνηθεί, ότι η μητέρα δεν σκύβει πάνω στο παιδί της από τις πρώτες στιγμές της ζωής του. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι δεν μοιράζεται την κάθε χαρά και λύπη με αυτό; Το παιδί για τη μητέρα είναι η ψυχή της, είναι η άγκυρα που την κρατά στη ζωή, είναι το παν, ενώ γι’ αυτό η μητέρα δεν είναι παρά ένας κρίκος στην αλυσίδα της ζωής. Δεν μπορεί να νοιώσει τη μεγάλη προσφορά της αγάπης της και μερικές φορές, μπορεί και να την πικράνει. Η καρδιά όμως της μάνας είναι μια άβυσσος στα βάθη της οποίας βρίσκεται πάντοτε η συγχώρηση, η συγγνώμη. Oτι και να την κάνει, πάντα ξέρει να αγαπά και να συγχωρεί. Αναλογίζομαι πόσο δίκαιο είχαν οι προγονοί μας που αποκαλούσαν τη γη μητέρα, αφού την ποδοπατούσαν, όπως κάνουμε και εμείς ακόμα και σήμερα κι’ αυτή δεν παύει να μας δίνει τους καρπούς της. Η μεγαλοψυχία της, η μεγάλη της καρδιά, ξεπηδά ανάγλυφα, παραστατικά, μέσα απ’ τους παρακάτω στίχους, του Γάλλου ποιητή ΖΑΝ-ΡΙΣΠΕΝ, που αναφέρονται σε μια τέτοια περίπτωση:Ένα παιδί, μοναχοπαίδι, αγόρι, αγάπησε της μάγισσας την κόρη.Δεν αγαπώ του λέει εκείνη παιδιά. Μα αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,Της μάνας σου να φέρεις τη καρδιά, να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου.Τρέχει ο νιος, τη μάνα του σκοτώνει και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει.Και τρέχει να τη πάει, μα σκοντάφτει και πέφτ’ ο νιος κατάχαμα με δ’ αύτη.Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει, και την ακούει να κλαίει και να γελάει. Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει. Εχτύπησες αγόρι μου….και κλαίει.