|
Σελίδα 1 από 2 Ο ΑΝΑΦΑΝΟΣ
Ο αναφανός είναι ένα αγαπημένο έθιμο των Μεσενικολιτών που συνδέεται με τη λειτουργία της Ανάστασης το Πάσχα. Όλοι έχουν ωραίες αναμνήσεις απ’ τα παιδικά τους χρόνια που συνδέονται με το έθιμο αυτό.
Παλιότερα, τότε που στο χωριό μας μεγάλωναν πολλά παιδιά η διαδικασία της κατασκευής του αναφανού ήταν μια πραγματική γιορτή που διαρκούσε όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Οι μεγαλύτεροι απ’ τα αγόρια αναλάμβαναν το κόψιμο μικρών βελονοειδών θάμνων που ονομάζονται «προυτσάλια».
Τα μικρότερα παιδιά έσερναν τα «προυτσάλια» στο σημείο που κατασκευάζεται ο αναφανός στην κορυφή του χωριού.
Εκεί φτιάχναμε μια μεγάλη θυμωνιά που έφτανε ή και ξεπερνούσε το ύψος των δέκα μέτρων. Στον άξονά της η θυμωνιά αυτή στηρίζονταν σε ένα κατακόρυφο ίσιο δρύινο ξύλο το «τεμπλάρι». Όλη η δουλειά είχε τελειώσει το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου και όλοι πια καμάρωναν για τη συμβολή τους στην κατασκευή του αναφανού.
Με το σουρούπωμα όλα τα παιδιά μαζευόμαστε στον αναφανό για να τον φυλάξουμε, μην έρθουν και μας τον κάψουν πριν την ώρα του οι …Βουνεσιώτες. Αυτή μάλλον ήταν μια καλή δικαιολογία για να περάσουμε τη νύχτα στο ύπαιθρο.
Τότε στα χωριά μας η Ανάσταση έβγαινε στις τέσσερις το πρωί. Ανάβαμε λοιπόν φωτιές για να ζεσταινόμαστε και η ώρα πέρναγε χαρούμενα με καλαμπούρια, τραγούδια, ανέκδοτα και πολλά πειράγματα. Τα χιλιάδες φώτα του κάμπου ενώνονταν με τα αστρανάματα του ουρανού και έφτιαχναν μια μαγική εικόνα.
Στις δώδεκα ακριβώς βλέπαμε τα βεγγαλικά στην πόλη της Καρδίτσας. Εμείς όμως έπρεπε να περιμένουμε άλλες τέσσερις ώρες.
Όταν τέλειωναν τα ξύλα που είχαμε για να ζεσταινόμαστε εξορμούσαμε στα κοντινά σπίτια. Αλίμονο σε όποιον είχε στην αυλή του σωρό από ξύλα. Στην ανάγκη ξηλώναμε και κανα ξύλινο φράχτη και έτσι οι ανάγκες για θέρμανση καλύπτονταν και με το παραπάνω.
Μ’ αυτά και με τ’ άλλα πέρναγε η ώρα και πλησίαζε η στιγμή της Ανάστασης. Από ψηλά βλέπαμε τους Μεσενικολίτες με τις λαμπάδες στα χέρια να βαδίζουν βιαστικά προς την εκκλησία.
Μόλις αντικρίζαμε τις πρώτες αναμμένες λαμπάδες με το αναστάσιμο φως να βγαίνουν απ’ το ναό, βάζαμε φωτιά στον αναφανό απ’ όλες τις μεριές και η νύχτα γίνονταν μέρα.
Το Χριστός Ανέστη ακούγονταν ταυτόχρονα από τον ιερέα και τους ψάλτες στο χωριό και απ’ τα παιδιά πού ήταν όλα πάνω στον αναφανό. Πραγματικά κατανυκτική ατμόσφαιρα.
Και σήμερα το έθιμο διατηρείται και όλοι, όταν έρχεται το Πάσχα, θέλουμε να είμαστε στο χωριό μας
για να μη χάσουμε τον αναφανό που τόσα πολλά μας θυμίζει.
Φωτο
Φωτο
|
