|
Απόστολος (Λάκης) ΒΑΛΑΦΑΣ (1936 ? 2012)
Στις 22 Σεπτεμβρίου 2013 συμπληρώνεται ένας χρόνος από το θάνατο του Λάκη Βαλάφα. Γιός της Γεωργίας και του Γιάννη Βαλάφα, γεννημένος στον Μεσενικόλα το 1936, ο Λάκης πορεύτηκε με δυναμισμό ένα δύσκολο δρόμο , με όλα τα χαρακτηριστικά και τις αντιφάσεις της εποχής. Από την ζωή στο χωριό στα μεγάλα μεγέθη της πρωτεύουσας, από την οικονομική πίεση στην οικονομική προκοπή, από τα εμφυλιακά και μετεμφυλιακά πάθη στην δημοκρατική ομαλότητα, αλλά και τον τρυφηλό εφησυχασμό της μεταπολίτευσης. Άντεξε και στο βαρύτατο προσωπικό πλήγμα της απώλειας σε ναυάγιο του αδελφού του Τάσου το 1968, και συνέχισε.
Ο Λάκης πήρε πτυχίο Χημικού από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας και εργάστηκε σαν χημικός επί 10ετίες στη φαρμακοβιομηχανία ΚΑΝΑ ΑΕ, από το 1964 μέχρι το 2010. Αναδείχθηκε σε Γενικό Διευθυντή της επιχείρησης του Γιάννη Κανάρογλου και είχε ουσιαστική συμβολή στην επιτυχημένη πορεία της εταιρείας , σε καιρούς με οικονομικές δυνατότητες για την ΚΑΝΑ, με οικονομικές ευκαιρίες, αλλά και μεγάλες προκλήσειςαπό τον ανταγωνισμό.
Το 1964 παντρεύτηκε την Κρυσταλία Κασαβέτη και έκτοτε διήνυσε μαζί της την δύσκολη, αλλά όμορφη διαδρομή και ολοκλήρωσε τη ζωή του. Τα δύο παιδιά τους, ο Γιάννης και ο Τάσος, τα τρία (3) εγγόνια, δίνουν, μαζί με το έργο του, το στίγμα της συνέχειας για τον Λάκη. Της καλότυχης, ισχυρίζομαι, συνέχειας, όσο και αν αυτό ακούγεται οξύμωρο για έναν εκλιπόντα.
Η οδυνηρή απώλεια του Λάκη φέρνει στο προσκήνιο και μία διάσταση τραγική. Η μητέρα του, η θεία μας Γεωργία, στη στροφή των 100 ετών της, με πλήρη πνευματική διαύγεια, ήταν και πάλι μπροστά στο μέγιστο, θεωρώ, χτύπημα για ένα άνθρωπο, για μία μάννα. Μετά τον Τάσο, έζησε, ζει, το θάνατο και άλλου παιδιού της, του Λάκη. Πώς να εξηγήσεις άραγε σε αυτή τη γυναίκα ότι η πορεία της μας τροφοδοτεί με αισιοδοξία (!!!) για τη δική μας συνέχεια.
Σκέπτομαι, φαντάζομαι ότι τα συζητάει όλα αυτά με τη Βασούλα τη κόρη της, με τη εξαδέλφη μας τη Βάσω, που, διακριτική όπως πάντα, τον πόνο της για την απώλεια των δύο αδελφών και του πατέρα της, τις αγωνίες και τους αγώνες της δικής της πορείας και προσπάθειας, τους διοχετεύει σε πράξεις θετικές, υποστηρικτικές για τα παιδιά και τα εγγόνια της, για τους συγγενείς και φίλους.
Η ιδέα για το σημερινό σημείωμα δεν έχει σχέση με τυπική νεκρολογία για τον εκλιπόντα. Είναι περισσότερο, το καθήκον θεωρώ, να μιλούμε για τους ανθρώπους, την πραγματικότητα τους, να συμβάλουμε ώστε αυτή να αναδεικνύεται, μακριά από αποσιωπήσεις, εξωραϊσμούς, και κυρίως την αδράνεια της λήθης. Ας μιλήσουμε λοιπόν καιαρκετά προσωπικά, για λίγο.
Ο εξάδελφος μας ο Λάκης ήταν ως ιδιοσυγκρασία, ενδεχομένως μέχρι τέλους, ένας «λύκος». Αυτή τη γεύση μου έδινε από παιδί, με τη δύναμη, την σκληράδα, την σχέση του με τη φύση που του άφηνε χώρο να είναι μαζί της επιθετικός και τραχύς, την περηφάνια. Θυμάμαι πόσο φυσικό ήταν γι΄ αυτόν να ξεδοντιάζει φίδια με μία λινάτσα και τι μεγέθους κατόρθωμα φάνταζε στα δικά μου μάτια. Θυμάμαι την ορμή του στο κόψιμο των ξύλων, τις αντοχές και την δεξιότητα στις δουλειές της οικοδομής. Όλα αυτά έρχονταν σε μέτρα πλησιέστερα όταν συνδυάζονταν με τις χαρές της ζωής.
Ο Λάκης ήταν έξυπνος άνθρωπος, και αυτό δεν διαπιστώνεται μόνο με τα συμβατικά δείγματα (εύστροφος, καλές επιδόσεις στην εκπαίδευση, υψηλή αντιληπτικότητα). Διαπιστώνεται και στην επιτυχημένη προσαρμογή και εξέλιξη ενός νεαρού αγρότη, ενός ανθρώπου της φύσης, στον αστικό επαγγελματικό στίβο, σε αντικείμενα, ανταγωνισμούς και σχέσεις της μεγάλης πόλης και της αστικής ζωής.
Ο Λάκης ταλαιπωρήθηκε αρκετά χρόνια από μία δύσκολη αρρώστεια. Δεν μας το είπε ποτέ, το έμαθα μετά το θάνατο του. Αναρωτήθηκα αν «έπρεπε» να το ξέρουμε, να μας το πει. Είναι συνηθισμένο πια, και σε προσωπικότητες του δημόσιου βίου, να δημοσιοποιούν τέτοιες μεγάλες δοκιμασίες για να προσφέρουν παράδειγμα αγώνα ζωής και ανθρώπινου μέτρου. Μπορώ να βρω και άλλα επιχειρήματα για να συμφωνήσω με αυτή την πρακτική.
Όμως για τον Λάκη Βαλάφα θα απαντούσα αρνητικά.
Θέλω να τον θυμάμαι κοντά στις νεανικές μας μνήμες, όταν εμείς, τα παιδιά που ερχόμασταν από την πόλη, αισθανόμασταν με χαρά (και ζήλεια νεανική) ότι αυτός ο άνθρωπος «είχε ίσκιο στη φύση», ήταν αύταρκες μέρος της. Αυτόν τον Λάκη Βαλάφα έβλεπα, ή ήθελα να βλέπω, και στις αστικές του διαδρομές και σε κατά συνθήκη συμπεριφορές.
Ξάδελφε, έτσι θα σε θυμάμαι και νομίζω και πολλοί άλλοι και πολλές άλλες.
ΒΑΣΑΡΔΑΝΗΣ Γιώργος 17.9.2013
|
