ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΖΟΥΚΑΣ.

  Μια κρύα και βροχερή Μεγάλη Δευτέρα χρειάστηκε τελικά να μαζευτούμε οι εκατοντάδες φίλοι και η οικογένεια του Αλέκου στο νεκροταφείο της Θέρμης στη Θεσσαλονίκη για να του πούμε το τελευταίο αντίο.

 Ήμασταν όλοι οι φίλοι του εκεί. Οι φίλοι του απ’ το χωριό,  από  όλες τις πόλεις  της Θεσσαλίας  αλλά και απ’ όλη τη χώρα  φτάσαμε στον τόπο του τελευταίου αποχαιρετισμού με  το συναίσθημα της πίκρας και του παράπονου για  όσα  νοιώθαμε ότι χάθηκαν,  όταν  το ταξίδι της ζωής του Αλέκου  τερματίστηκε με τόσο άδικο και βιαστικό τρόπο.

Ο Αλέκος σίγουρα δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος, δεν υπήρξε ποτέ  ο άνθρωπος της σειράς με όποια έννοια και να σκεφτεί κανένας τη σειρά αυτή.

Όσοι τον ζήσαμε, από μικρό παιδί  τον θυμόμαστε πάντα ανήσυχο και  εφευρετικό, έναν μικρό διαβολάκο που του άρεσε να περιπαίζει τους πάντες αλλά ταυτόχρονα τον θυμόμαστε σαν το  παιδί που έψαχνε  για  το άγνωστο, σαν  το παιδί που ήθελε να δείξει στους υπόλοιπους  το μακρινό  και το καινούριο που όλοι οι άλλοι   δεν μπορούσαμε  ακόμα  να το δούμε. 

Κατάφερνε πάντα να γίνεται το κεντρικό πρόσωπο στο παιγνίδι και στην παρέα, να  κερδίζει το ενδιαφέρον όλων μας  με τον τρόπο που μιλούσε και σκέπτονταν.

Τελείωσε επεισοδιακά  το εξατάξιο γυμνάσιο  στην Καρδίτσα , αφού χρειάστηκε να αλλάξει σχολείο και  κατάφερε να μπει  στο φυσικό τμήμα του πανεπιστημίου στα Γιάννενα,  σε μια εποχή που ένα πολύ μικρό ποσοστό μαθητών μπορούσε να εισαχθεί σε  ελληνικό πανεπιστήμιο.

Στα φοιτητικά του χρόνια ανέπτυξε πλούσια πολιτική αλλά και πολιτιστική δραστηριότητα. Τότε ήταν που τον κέρδισε  η μουσική  και ο πολιτισμός. Το πηγαίο του ταλέντο ξεδιπλώθηκε και συνδέθηκε  στενά με ότι καλύτερο είχε να δείξει η μουσική και ο πολιτισμός του τόπου μας. Στα χέρια του το μπουζούκι και η κιθάρα έπαιρναν άλλη διάσταση και το ποιοτικό τραγούδι πέρναγε από το στόμα του στα χείλη αλλά  και στην ψυχή όλων μας. 

Ήταν αρχές του 1978 όταν με δυο κουβέντες σε ένα χορό Μεσενικολιτών στην Αθήνα συμφωνήσαμε να οργανώσουμε συναυλία  το Πάσχα στο χωριό.  Οι πρόβες έγιναν κυριολεκτικά δι' αλληλογραφίας  αφού ο Αλέκος  θα προετοιμάζονταν μόνος του στα Γιάννενα και  οι υπόλοιποι στην Αθήνα.  Παρ' όλες τις δυσκολίες  η συναυλία έγινε με  μεγάλη επιτυχία τη Δευτέρα του Πάσχα  στην κατάμεστη πλατεία του Μεσενικόλα και όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, ήταν  η εκδήλωση αυτή η αφορμή για να ξεκινήσουν πολλά  παιδιά να ασχολούνται με τη μουσική στο χωριό μας.  Ο σπόρος που έριξε ο Αλέκος  κάρπισε και  πολύ γρήγορα το πραγματικά σπουδαίο μουσικό συγκρότημα του χωριού μας ήταν πραγματικότητα.

Στον Μεσενικόλα από τότε υπάρχουν πάντα πια μουσικά όργανα  και με κάθε ευκαιρία ιδιαίτερα τις μέρες που ο Αλέκος ήταν στο χωριό η  παρέα  αυθόρμητα μαζεύονταν για την καθιερωμένη μυσταγωγία.

Ο Αλέκος όμως δεν ήταν μόνο μουσικός. Ήταν μελετητής και γνώστης του πολιτισμού και της ιστορίας. Περιηγήθηκε και  μελέτησε την ιστορία και τον πολιτισμό σε   πολλές περιοχές της Θεσσαλίας και όχι μόνο.

Ειδικά για τον Μεσενικόλα,  από τον Αλέκο μάθαμε για την ύπαρξη κατάστιχου για το χωριό μας στην απογραφή των Οθωμανών  που έγινε το 1454. Επίσης  ο ίδιος βρήκε και κατέγραψε γραπτές αναφορές που φωτίζουν την ιστορία του Μεσενικόλα στους προηγούμενους αιώνες.

Ο Αλέκος πάντα  μιλούσε και σκεφτόταν για το χωριό μας. Το περασμένο Ιούνη σε ένα  ηλεκτρονικό μήνυμα που μου έστειλε ανάμεσα στα άλλα έγραφε:

 …Μπήκα να διαβάσω τα νέα για το Δεκαπενταύγουστο και χαζεύω δυο ώρες περίπου με την ιστοσελίδα. 
Είμαι στο Κρατικό Ραδιόφωνο (ΕΡΤ) και σκεφτόμουνα να κάνω ένα αφιέρωμα για την Γιορτή Κρασιού. Ακόμα το σκέφτομαι μόνο που έχω ένα πρόβλημα υγείας … και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω τελικά. Ωστόσο σε κάθε περίπτωση κάτι θα κάνω για τον Μεσενικόλα…

 Στο βιβλίο επισκεπτών της ιστοσελίδας  την ίδια μέρα ανάμεσα στα άλλα έγραψε:

 Μέσα στην πολυμορφία και προχειρότητα, ενίοτε, του διαδικτύου, η ιστοσελίδα του Μεσενικόλα έχει πολλά στοιχεία από την νοικοκυροσύνη που διέκρινε πάντα το χωριό και τους ανθρώπους του …

Συγχαρητήρια σε όλους και εις ότι με αφορά σας υπόσχομαι σύντομα την συνδρομή μου...

Καταλάβαινε πια ότι τα περιθώρια στένευαν. Είχε φροντίσει να μας αποχαιρετίσει κι από κοντά  την ημέρα των δημοτικών εκλογών του 2010. Ήρθε στο χωριό με τα παιδιά του και μέρα μεσημέρι έξω από το καφενείο του Μίμη με μεζέ σαρδέλες και τυρί και πίνοντας ντόπιο τσίπουρο κάναμε το τελευταίο μας γλέντι όπως παλιά.  Ο Αλέκος με το μπουζούκι και όλη η παρέα ένας κύκλος να τον συνοδεύει στο τραγούδι.  Από τότε δεν στάθηκε πια δυνατό να βρεθούμε από κοντά.

Ο καιρός θα περάσει, η πίκρα  για την απώλεια σίγουρα θα μαλακώσει,  η παρέα θα ξαναβρεθεί, το γλέντι θα ξαναγίνει κι ο Αλέκος,  έστω και νοερά,  θα είναι και πάλι εκεί.

Σημασία τελικά δεν έχει το πόσα χρόνια θα ζήσει ο καθένας  μας αλλά το πόσα πράγματα θα θυμούνται γι αυτόν οι άλλοι, όταν αργά ή γρήγορα θα  φύγει  από τη  ζωή.

 Αλέκο σε αποχαιρετούμε με τους στίχους του Μπαρμπα  Γιάννη Σκαρίμπα

«Ώρα καλή στου απείρου την καρδιά
γλάρε μου βραδινέ που φεύγεις – πλοίο,
μετά από σένα η νύχτα, η σιγαλιά,
η κάμαρά μου, ένα φωσάκι, ένα βιβλίο.

Πηγαίνεις σύ….. Εγώ εκπεσμένο αλαργινό
αδέρφι σου νοσταλγικό εδώ μένω
ένα βιβλίο, ένα φωσάκι – και πονώ –
μια καμαρούλα – αδέρφι μου υψωμένο».

Κ. Γ.

Ο Αλέκος Ζούκας γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1956 στο Μεσενικόλα Καρδίτσας.

Σπούδασε στο Τμήμα Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων αλλά τον κέρδισε η μουσική και η δημοσιογραφία.

Εργάστηκε επί σειρά ετών ως συντάκτης, σχολιαστής, αρθρογράφος (Ημερήσιος Κήρυκας, Θεσσαλική Ηχώ κ.α.), περιοδικά και ραδιόφωνα. Υπήρξε διευθυντής του Δημοτικού Ραδιοφώνου Λάρισας. Ήταν ιδρυτής του εκδοτικού οίκου «έλλα», κειμενογράφος και ερευνητής σε σειρές ντοκιμαντέρ για την ΕΤ.

Το τελευταίο διάστημα εργαζόταν στην ΕΡΑ.

Συμμετείχε συγγραφικά στο συλλογικό έργο των Οικοτουριστικών Οδηγών της Πίνδου (11 τόμοι, 2003-2005) και στο βιβλίο "Ενθύμιον Χώρας Τυρνάβου" (1994) των εκδόσεων Έλλα. Προσωπικά του έργα είναι: "Γεύσεις της Θεσσαλίας, Ιστορική-ανθρωπολογική προσέγγιση της Θεσσαλικής Διατροφής", (2008), "Περιβαλλοντικός Αρχαιολογικός Οδηγός Ολύμπου Ελασσόνας" (2009), "Περιβαλλοντικός Αρχαιολογικός Οδηγός Κισάβου-Μαυροβουνίου" (2009), "Όλυμπος-Κίσαβος-Μαυροβούνι, Ιστορία, Φύση, Κοινωνία, Οικισμοί", (2009).

Έχει συγγράψει συνοδευτικά ιστορικο-αισθητικά δοκίμια για τους δίσκους παραδοσιακής μουσικής Σμίξη-Γρεβενών (1991), Τα τραγούδια της Νεβρόπολης Καρδίτσας (1993), Γράβα, Ζαγορίσια και Γιαννιώτικα (2001), Παδιώτικο Γλέντι-Κόνιτσα (2002) και Πασχαλιόγορτα Δήμου Ποταμιάς (2005). Διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί στο περιοδικό Φαρφουλάς των τελευταίων χρόνων.

Το τελευταίο βιβλίο του Αλέκου Ζούκα, «Στη Χίο με τον Anatol de Meibohm», κυκλοφόρησε πριν από λίγες εβδομάδες από τις εκδόσεις «Φαρφούλας» και παρουσιάστηκε στη Λάρισα, στο Θέατρο του Μύλου, από το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΘΣτΕΕ.