Υπέκυψε στην κοινή ανθρώπινη μοίρα, ένας εξαίρετος επιστήμονας, οικογενειάρχης, έλλην και προπαντός άνθρωπος, ο παθολόγος ιατρός Ιωάννης Γακιόπουλος.
Γεννήθηκε στον ορεινό κεφαλοχώρι Μεσενικόλα Καρδίτσας, από γονείς απλούς και πτωχούς, αλλά έντιμους εργατικούς και φιλότιμους.
Σπούδασε την ιατρική επιστήμη στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών με άκρως αντίξοες οικονομικές συνθήκες. Σιτιζόταν στο εστιατόριο της Πανεπιστημιακής Λέσχης και στο συσσίτιο των απόρων φοιτητών. Τις ελεύθερες από τα μαθήματα της Ιατρικής Σχολής ώρες ήταν μόνιμος θαμών του αναγνωστηρίου του Πανεπιστημίου, όπου ανεύρισκε όλα τα τότε σύγχρονα έγκυρα και γνωστά επιστημονικά συγγράμματα.
Άνθρωπος οξυνούστατος, σεμνός, αξιοπρεπής, πράος, μειλίχιος, ευγενής, διακριτικός, προσηνής, ευπρεπής, πρόθυμος, επιμελέστατος, ανεξίκακος, φιλεύσπλαχνος και φιλαλήθης, κέρδιζε την αγάπη και την εκτίμηση όσων τον εγνώριζαν από τα πρώτα έτη της φοιτητικής ζωής του. Η μεγαλοσύνη της ψυχής του είχε τις διαστάσεις του μεγαλείου του Θεσσαλικού κάμπου.
Διακρίθηκε για την ευδόκιμη φοίτηση του στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, καθώς και για την αφοσίωση του στην ιατρική επιστήμη και τον άνθρωπο. Ήσκησε το λειτούργημα του ιατρού παθολόγου στην πόλη της Καρδίτσης, με απαράμιλλη υπευθυνότητα, επιμέλεια, ευσυνειδησία, εργατικότητα, αφοσίωση, ανιδιοτέλεια και ανθρωπιά. Το ιατρείο του ήταν λαϊκό προσκύνημα. Πολλές δεκάδες ασθενών ανάμεναν τη σειρά της εξετάσεως των στωικώς, βέβαιοι όντες, ότι θα τύχουν προσεκτικής εξετάσεως και ενδεδειγμένης ιατροφαρμακευτικής αγωγής.
Ήταν πάντοτε πρόθυμος και υπομονητικός, αντιμετώπιζε δε με καρτερία και κατανόηση τις ποικίλες ιδιορρυθμίες ορισμένων αγραμμάτων, ή δύσπιστων ασθενών, που ανάμεναν από αυτόν να ανεύρη τη νόσο εκ της οποίας έπασχον, χωρίς να του πουν όλα τα συμπτώματα.
Επισκεπτόταν τους αδυνατούντες να προσέλθουν στο ιατρείο του ασθενείς, με προθυμία και χωρίς ιδιαίτερη οικονομική επιβάρυνση ή εξαίρεση.
Χαρακτηριστικό της μεγαλοψυχίας του ήταν η δωρεάν εξέταση των πενομένων και η χορήγηση σε αυτούς χρημάτων για την καταβολή του τιμήματος των αναγκαίων φαρμάκων, όταν αυτοί αδυνατούσαν να τα αγοράσουν.
Ήταν ο τελευταίος της εκλεκτής «παλαιάς φρουράς» των επιτυχημένων ιατρών της Καρδίτσης (Ν. Χαρίτου ουρολόγου –χειρουργού, Βελέντζα καρδιολόγου, Βωκά ακτινολόγου, Φειδία Νικολάου παθολόγου κ.α.) είχε όλα τα χαρακτηριστικά του ιατροφιλοσόφου και το χάρισμα της ευθυκρισίας και ασφαλούς ιατρικής διαγνώσεως ενώ ασκούσε το λειτούργημά του με την αυταπάρνηση του Κοσμά του Αιτωλού. Εκείνοι τους οποίους εθεράπευσε επιτυχώς, θα μπορούσαν να συγκροτήσουν ολόκληρη στρατιά.
Εάν ο αρχιεπίσκοπος εξελέγετο μεταξύ των λαϊκών, με κριτήρια την εντιμότητα, την άρτια ψυχική και πνευματική συγκρότηση, και την ποιότητα των αισθημάτων του, ο Ιωάννης Γακιόπουλος θα συγκέντρωνε τις περισσότερες προτιμήσεις των εκλεκτόρων. Διακόνησε την ιατρική επιστήμη με αγιότητα, ενέπνεε δε τα θερμότερα αισθήματα αγάπης και εκτιμήσεως σε όσους τον εγνώριζαν. Ηυτύχησε να έχει πιστή και αφοσιωμένη σύζυγο την Άννα καινα αποκτήσει δυο άξιες θυγατέρες, την Αλντα, οδοντίατρο, και την Μίρκα ιατρό που τον διαδέχθηκε επαξίως. Τα ελάχιστα αυτά λεκτικά άνθη, αντί πραγματικών ανθέων στον τάφο του, αποτελούν ελάχιστη εκδήλωση ευγνωμοσύνης, για όσα προσέφερε στους κατοίκους της Θεσσαλίας και σε όσους είχαν την τύχη να υπηρετήσουν εις αυτή.
Ας είναι αιώνια η μνήμη του και ελαφρύ το χώμα της Θεσσαλικής γης που τον σκέπασε.
